ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΡΗΜΙΤΕΣ

Ένας αναζητητής της αλήθειας, ο Πέτρος, ρώτησε τους συγχωριανούς του που άραγε υπάρχει κάποιος σοφός άνθρωπος, που θα μπορούσε να του δείξει το δρόμο για το Θεό. Του είπαν τότε ότι υπάρχει ένας Ερημίτης, που όλοι τους αναγνώριζαν σαν Άγιο άνθρωπο και που βρισκόταν σε ένα βουνό πέρα από κει που χάνεται ο ήλιος. Ο Πέτρος ξεκίνησε να βρει αυτόν τον Ερημίτη με την ελπίδα ότι θα είχε να του πει κάτι συνταρακτικό.

Όταν μετά από πορεία ημερών έφτασε στο σπιτάκι του, του είπε: «Καλημέρα Ερημίτη! Ήρθα με την ελπίδα να μου δείξεις το προσωπικό σου δρόμο για να βρω το Θεό.» -«Παιδί μου, ακολουθώ ότι λένε οι ιεροί κανόνες και τα βιβλία για να βρούμε το Θεό. Νηστεύω, προσεύχομαι, κάνω ότι λένε τα βιβλία, δεν αμαρτάνω και διαβάζω, μελετάω μια ζωή τώρα. Μπορώ να σου δώσω κάποια συμβουλή, πες μου τι σε απασχολεί.» του είπε με ήσυχη φωνή ο Ερημίτης. –«Εσύ Ερημίτη, βρήκες το Θεό;» -«Μμμμ,….  Όχι ακόμα, είναι πολύ δύσκολο να βρεις το Θεό, θέλει αυταπάρνηση, κόπο, αληθινή προσπάθεια και κυρίως χρόνο, πολύ χρόνο.»

«Και πες μου Ερημίτη, ξέρεις να υπάρχει κάποιος άλλος που προσπαθεί να βρει το Θεό, με διαφορετικό τρόπο από το δικό σου;» -«Μη μου τον θυμίζεις! Υπάρχει ένας άλλος Ερημίτης στο δεύτερο βουνό πέρα μακριά που κάνει μια προσπάθεια, αλλά μάλλον δεν κάνει τίποτα, βλέπεις, είναι διαφορετικός από εμένα!». Αφού ο Πέτρος ευχαρίστησε τον πρώτο Ερημίτη, συνέχισε το δρόμο του για το δεύτερο βουνό. Υπήρχαν στιγμές που σκεφτόταν να τα παρατήσει, αλλά πάλι τι θα κέρδιζε εάν επέστρεφε στη πεζή καθημερινότητά του; Τουλάχιστον τώρα βρισκόταν σε μία περιπέτεια, που μπορεί να του άλλαζε τη ζωή για πάντα, συνέχισε λοιπόν, μέχρι που κατάκοπος μετά από ημέρες βρήκε τον δεύτερο Ερημίτη.

Αυτός έμενε σε ένα πιο μεγάλο και άνετο σπίτι στη κορυφή του δεύτερου βουνού. «Γεια σου Ερημίτη. Τι δρόμο, ποια μέθοδο ακολουθείς εσύ;» -«Εγώ Πέτρο, είδα ότι ακολουθώντας ότι μου έλεγαν οι άλλοι, όσο και αν αυτοί λογίζονταν σοφοί, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν είχα ειρήνη με τον εαυτό μου. Είχα πιάσει τον εαυτό μου να κάνει τα λανθασμένα πράγματα που δεν μου άρεσαν στους άλλους. Και σταμάτησα. Σκέφτηκα: Γιατί το κάνω εγώ αυτό τώρα; Τις περισσότερες φορές ήταν γιατί έτσι το κάναν όλοι. Βρήκα το κουράγιο να αντικρύσω τον εαυτό μου και να κάνω στη συνέχεια αυτό που με ευχαριστεί πραγματικά, κάτι αληθινό και όχι το «σωστό». Αποδέχτηκα τον εαυτό μου έτσι ακριβώς όπως είναι, μη θεωρώντας πια ότι υπάρχει αμαρτία ή κάποιος άλλος περιορισμός. Αποδέχτηκα ότι όλοι μας είμαστε ακριβώς το ίδιο, κακοί και καλοί που βαδίζουμε ο καθένας στο δικό του δρόμο. Έτσι απόκτησα μία μεγάλη ηρεμία.»

«Και τον Θεό, Ερημίτη, μπόρεσες να βρεις τον Θεό;» -«Όχι Πέτρο, όσο και αν είμαι ανακουφισμένος, όσο και αν δεν κρίνω πια τους άλλους, δεν μπορώ να πω ότι βρήκα τον Θεό» απάντησε με ειλικρίνεια ο δεύτερος Ερημίτης. –«Μήπως ξέρεις κάποιον που ψάχνει να βρει το Θεό, με διαφορετικό τρόπο από τον δικό σου;» -«Ναι, ξέρω. Ένας παράξενος Ερημίτης είναι στη κορυφή του τρίτου βουνού που θα συναντήσεις συνεχίζοντας το δρόμο σου. Καλή τύχη φίλε μου!»

Ο Πέτρος μετά από ημέρες αντίκρυσε ένα ακόμα πιο μεγάλο μα και μεγαλόπρεπο βουνό. Ανεβαίνοντας το αμφέβαλλε ότι θα έβρισκε κάποιον ζωντανό άνθρωπο στη κορυφή του. Ο δρόμος ήταν στενός, επικίνδυνος και σε αρκετά σημεία χανόταν και δεν ήξερε καν η πορεία που ακολουθούσε που θα έβγαζε. Μία νύχτα τσακισμένος από τη πείνα και το κρύο είπε: «Δεν αντέχω! Έφτασα πια στα ανθρώπινα όρια μου. Αύριο γυρίζω πίσω.» Κάποια στιγμή τον πήρε ο ύπνος: Ένας ανήσυχος, εφιαλτικός ύπνος. Ώσπου μέσα στο όνειρο μία φωτεινή μεγαλόπρεπη παρουσία εμφανίστηκε μπροστά του διαλύοντας τα σκοτάδια, το φόβο και τη μοναξιά του: «Εσύ θα συνεχίσεις και αύριο θα φτάσεις!» –«Ποιος είσαι;» ψέλλισε ο Πέτρος. Χωρίς να μιλήσει η φωτεινή μορφή, ένα όνομα τυπώθηκε στον νου του Πέτρου: «Πετράν».

Με καινούργιες δυνάμεις ο Πέτρος την επόμενη μέρα συνέχισε το δρόμο του και πριν το τέλος της μέρας έφτασε επιτέλους στην κορυφή. Ένα εντελώς παράξενο μέρος. Εδώ δεν υπήρχε κανένα σπιτάκι, αλλά μία οργιαστική βλάστηση που θα ταίριαζε σε ένα τροπικό δάσος και όχι στη κορυφή ενός παγωμένου βουνού. Ο Ερημίτης, ένας μικροκαμωμένος αδύνατος άνθρωπος, μα με δύο μάτια φωτεινά και ένα μόνιμο χαμόγελο στο βλέμμα τον προϋπάντησε: «Καλωσήρθες Πετράν!» -«Το όνομα μου είναι Πέτρος, Kύριε.» -«Το όνομα της Ψυχής σου είναι αυτό που βλέπω σε σένα, και που σαν άνεμος μας οδηγεί εκεί που Θέλει.»

«Ερχόμενος εδώ πάνω αναρρωτήθηκες που ζω. Όπως βλέπεις δεν έχω που την κεφαλήν κλίναι. Αλλά δεν χρειάζομαι σπίτι, γιατί δεν κρυώνω. Δεν χρειάζομαι τροφή γιατί δεν πεινάω. Είμαι σε αρμονία με τη Φύση, και η Φύση σε αρμονία μαζί μου. Ξέρω τι ήρθες να με ρωτήσεις, αν βρήκα τον Θεό. Ναι βρήκα τον Θεό, αν και πιο σωστά λέγοντας ποτέ κανείς μας δεν τον έχασε. Ο Θεός ποτέ δεν σταμάτησε να είναι μέσα μας και να μας μιλάει, μα εμείς λανθασμένα πιστέψαμε ότι τον χάσαμε.»

«Ποιος είναι ο δρόμος που ακολούθησες, εσύ, παράξενε Ερημίτη;» -« Ο πρώτος Ερημίτης έκανε όσο μπορούσε καλύτερα το σωστό, ο δεύτερος έκανε κάτι περισσότερο από το σωστό κάτι πιο αληθινό. Εγώ δεν έκανα τίποτα.» -«Ορίστε;» -«Ναι, Πετράν εγώ έριξα το βάρος μου στο να μη κάνω τίποτα. Δεν ασχολήθηκα με το τι να κάνω, αλλά έριξα το βάρος στο ποιος είμαι. Έκλεισα όλες τις αισθήσεις μου που με πληροφορούσαν για τον έξω κόσμο και απλά περίμενα να δω ποιος είμαι εγώ μέσα μου πραγματικά. Και τότε αισθάνθηκα ένα ρεύμα να με πλημμυρίζει και να με γεμίζει με φως. Και αυτό να γίνεται τόσο φυσικά όσο έμείς πίνουμε ένα ποτήρι νερό. Αισθάνθηκα μία παρουσία να γίνεται ζωντανή μέσα μου. Αυτή η παρουσία είναι η Ψυχή μου, είναι ο Θεός. Εγώ Πετράν δεν κάνω τίποτα πια, δεν χρειάζεται βλέπεις, η Ψυχή μου μπορεί να κάνει τα πάντα.»

«Εμείς οι άνθρωποι δίνουμε βαρύτητα στο τι θα κάνουμε. Το να κάνουμε κάτι είναι μία εξωτερίκευση, μία έξοδος ενέργειας. Ξεχνάμε εντελώς όμως να χρησιμοποιούμε και μία παντοτινή είσοδο ενέργειας που είναι διαθέσιμη συνεχώς. Ακολουθώντας αυτό το ρεύμα μπορείς να μεταβάλλεις τα πάντα γύρω σου.»  -«Μπορώ να κάνω και εγώ Ερημίτη αυτό που κάνεις εσύ;» -«Μα και βέβαια Πετράν, όλοι μας μπορούμε. Για αυτό δεν ήρθες ως εδώ άλλωστε;»