Η ΚΑΡΥΔΙΑ

Σε ένα απομακρυσμένο Ευρυτανικό χωριό ζούσε ένας Αλβανός μετανάστης. Τα μεροκάματα πια σπανίζανε, οπότε για να μη κάθεται σπίτι άπραγος συνήθιζε ο φίλος μας να κάνει βόλτες στα περίχωρα του χωριού. Αυτό που του κίνησε τη περιέργεια ήταν ένα χωράφι στα περίχωρα του χωριού με καρυδιές. Όποτε κι αν περνούσε, δεν είχε δει ποτέ άνθρωπο σε αυτό το απομακρυσμένο χωράφι.

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μια φορά και ένα καιρό, μαζεύτηκαν οι εκπρόσωποι από όλες τις θρησκείες του κόσμου, σε μία προσπάθεια να γεφυρώσουν αυτά που τους χωρίζουν, γιατί σίγουρα αν μπορούσαν να κατέληγαν σε μία κοινή συμφωνία, αυτό θα ήταν για όφελος όλων των ανθρώπων. Μαζεύτηκαν λοιπόν και προσπάθησαν να μιλήσουν από κοινού. Ο κάθε ένας όμως έλεγε τα δικά του, και δεν παραδεχόταν τίποτα στο τρόπο λατρείας του άλλου. Σύντομα λοιπόν επεκράτησε ένα χάος παρόμοιο με αυτό που έγινε τότε στη Βαβέλ.

ΦΩΤΕΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ

«Άγγελε, μου είπες ότι μας περιμένουν θαυμαστά πράγματα. Θα ξεφύγουμε από τη φτώχεια, τη πείνα, τους πολέμους; Θα πάνε επιτέλους οι σημερινοί κυβερνώντες σπίτι τους, θα γίνουμε ελεύθεροι, θα μάθουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας, θα μάθουμε τη πραγματική μας ιστορία; Ποια είναι η μεγαλύτερη αλλαγή που θα έχουμε; Μα… γιατί γελάς, τι είπα που είναι τόσο αστείο;»

ΤΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑΝΕ....

Τι καλά που θα ‘τανε, αν σταματούσαμε να ακολουθάμε τους δόκτορες, τους σοφούς και τις αυθεντίες και ακολουθούσαμε τα μικρά παιδιά…