Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΦΥΣΙΚΗ







Δεχτήκαμε στα παλιά μαθητικά μας χρόνια μία επιστήμη, όχι γιατί την πειραματιστήκαμε, αλλά γιατί αυτή ήταν η άποψη της πλειοψηφίας. Όχι γιατί αποδεχτήκαμε την αλήθεια της, αλλά γιατί οι καθηγητές μας, άνθρωποι με κύρος, μας την επέβαλαν, που και σε αυτούς την επέβαλαν, χωρίς να μας πούνε ότι αυτή απλά είναι μία άποψη, μία θεωρία που τότε ήταν αποδεκτή από την πλειοψηφία. Όμως όσο αλλάζει ο κόσμος γύρω μας, τόσο ανοιγόμαστε και εμείς ώστε να ακούσουμε θεωρίες και απόψεις που ξεφεύγουν από το κατεστημένο, όσο και αν αυτές είναι εντελώς διαφορετικές.


Όπως λέει και ο Άρθουρ Σοπενχάουερ: Υπάρχουν τρία βήματα που περνάει κάθε «αλήθεια»: Πρώτα γελοιοποιείται, μετά βρίσκει σφοδρή αντίθεση, και στο τέλος θεωρείται αυτονόητη. Επίσης, το ότι μία θεωρία την ασπάζεται η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, δεν σημαίνει ότι είναι αλήθεια. Εφόσον αλλάζουν τα πιστεύω μας, είναι πιθανό μία θεωρία που στο παρελθόν ήταν διαφορετική ή απίστευτη, να υιοθετηθεί στο μέλλον ως ισχύουσα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Γαλιλαίος, για τους σύγχρονους του ήταν ένας τυφλός, τρελός, αιρετικός, καταδικασμένος στο υπόλοιπο της ζωής του σε κατ’ οίκον περιορισμό, για να μην κυκλοφορεί τις ιδέες του σε άλλους ανθρώπους.

Ας δούμε μία διαφορετική Φυσική λοιπόν από τον Walter Russell (Γουόλτερ Ράσελ) που παρουσιάζει στο βιβλίο του «A New Concept Of The Universe», έκδοσης του 1953: Κατά αυτόν, το σύμπαν που αντιλαμβανόμαστε δεν είναι τίποτα άλλο από μία ψευδαίσθηση, που δημιουργεί ο Δημιουργός. Με τις αισθήσεις μας αντιλαμβανόμαστε μονάχα αποτελέσματα άλλα όχι αιτίες. Η επιστήμη στα θεμελιώδη ερωτήματα τι είναι ο ηλεκτρισμός, το φως, ο μαγνητισμός, η ύλη και η ενέργεια δεν μπορεί να απαντήσει παρά μόνο με εικασίες. Εάν η επιστήμη εξετάζει αποτελέσματα, και όχι αιτίες, τότε πως μπορούμε να έχουμε αληθινή γνώση που θα μας ελευθερώσει; Και που θα συνενώνει όλες τις παραπάνω έννοιες σε μόνο μία;

Το θεμελιώδες λάθος της επιστήμης βρίσκεται στο ότι εξετάζει την Δημιουργία, έχοντας αφήσει έξω τον Δημιουργό. Και ο Δημιουργός Είναι το ανεκδήλωτο Φως, το οποίο περιέχεται παντού, αν και δεν το βλέπουμε πάντα. Το Φως δεν είναι κύματα που ταξιδεύουν με 300.000 χλμ την ώρα, το Φως δεν ταξιδεύει καν, απλά υπάρχει. Οι πυρακτωμένοι ήλιοι δεν είναι η πηγή του. Οι ήλιοι είναι απλά ένα αποτέλεσμα, δύο ίσων και αντίθετων ηλεκτρικών δυνάμεων που προέρχονται από τον Δημιουργό. Η μία δύναμη αόρατα συμπιέζει και μας δίνει την ψευδαίσθηση της μάζας και της βαρύτητας. Η άλλη δύναμη εκτονώνει, και μας φαίνεται ότι ακτινοβολεί κάθε πηγή φωτός. Κάθε κίνηση στο σύμπαν, κάθε ενέργεια υπάρχει από την επίδραση αυτών των δύο δυνάμεων του Θεού: Η αόρατη συμπίεση και η ορατή εκτόνωση.

Η δύναμη που χρησιμοποιεί ο Δημιουργός είναι μόνο μία: Ο ηλεκτρισμός. Το μοναδικό εργαλείο που χρησιμοποιεί ο Θεός για τη δημιουργία είναι μία σπειροειδής δίνη, όπως φαίνεται ένας σπειροειδής γαλαξίας. Το σκοτεινό μέρος είναι η αόρατη συμπίεση του φωτός από έξω προς τα μέσα, η βαρύτητα, η δημιουργία της ύλης. Το φωτεινό μέρος είναι η εκτόνωση του φωτός σε πιο μεγάλο όγκο, η ακτινοβολία, η εξαφάνιση της ύλης.         

Το φως των ήλιων και το σκοτάδι του σύμπαντος είναι οι δύο διαφορετικές καταστάσεις ενός και μόνου πράγματος. Αυτές οι καταστάσεις συνεχώς εναλλάσσονται, το ορατό σε εμάς φως γίνεται σκοτάδι και το σκοτάδι φως. Η επιστήμη εξαίρεσε τον Θεό από κάθε θεωρία, διότι δεν μπορούσε να τον αντιληφθεί με εργαστηριακές μεθόδους. Ο Θεός όμως εντοπίζεται εργαστηριακά. Ο Θεός είναι το αόρατο, άυλο, ακίνητο Φως, που ο άνθρωπος εσφαλμένα αποκαλεί μαγνητισμό, και είναι η δύναμη που μπορεί και ελέγχει το ίδιο το σύμπαν.
  
Βιογραφία του Walter Russell στο http://peswiki.com/index.php/PowerPedia:Walter_Russell
Υλικό στα http://www.feandft.com/ και http://www.philosophy.org/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου