Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Η ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ





Μου φάνηκε δύσκολο να πιστέψω ότι αξίζω την παράδεισο
Όσο δεν ήξερα να μιλάω, την θυμόμουν, και όταν έμαθα, την ξέχασα

Πάντα όμως μέσα μου κάτι έλειπε, και μόνο η μοναξιά ήταν απέραντη
Στον κόσμο της λάσπης, που ύφαινα τα εφήμερα σχέδια μου

Μέσα μου ήταν πάντα παρούσα η φωνή της ψυχής μου, αλλά δεν την άκουγα
Γιατί άκουγα τη λογική, και τους πολλούς ανθρώπους

Περίμενα τόσο πολύ, μα τώρα κατάλαβα, ότι το κάθε όνειρο μου είναι ζωντανό
Γιατί και η πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα όνειρο

Ταξίδεψα στο κακό και στο καλό, μια αιωνιότητα
Πίστεψα ότι για να γίνω σοφός, πρέπει να γεράσω και να υποφέρω

Σκλάβος σε μια πόλη, μια ζωή, και δουλειά, σε βαμμένο κάτεργο
Τυφλός, που δεν έβλεπα, ότι το φως, προέρχεται, από μέσα μου

Ανήμπορος που δεν έβλεπα, ότι εγώ είμαι η Δύναμη που ξέχασα
Πολεμώντας έναν επινοημένο εχθρό, που κατά βάθος ήταν ο εαυτός μου

Και η μοναξιά, δε θα σβήσει ποτέ μες τους πολλούς ανθρώπους
Αλλά μέσα στο Φως, της ζωντανής Σιωπής  

Αν με ένα φιλί πεθαίνει η κάμπια μέσα μας, και γίνεται πεταλούδα
Αν το χέρι που γράφει το πεπρωμένο, είναι πάντα το δικό μας χέρι

Τότε τίποτα δεν είναι τύχη, αλλά όλα ζωή, όλα ύπαρξη, όλα συνείδηση
Που δεν χάνονται στο χρόνο, αλλά ο χρόνος, σαν το κύμα φέρνει ξανά στην αμμουδιά

Και η ύπαρξη, ένα καράβι που σκίζει τα κύματα, με μαΐστρο τη ψυχή
Να αισθάνομαι ότι είμαι η ψυχή, είναι απλά αυτό που πάντα χρειαζόμουνα

Για να δω ότι πάντα ήμουν, είμαι, και θα είμαι εδώ
Και το εδώ, ατέλειωτη στιγμή, για να δω ότι, εδώ είναι η παράδεισος 

1 σχόλιο: