ΟΙ ΔΥΟ ΔΑΣΚΑΛΟΙ

(συνέχεια από τον Πρίγκιπα του Σκότους)

Την ώρα που ο Πρίγκιπας του Σκότους σήκωνε το σπαθί του, για να χτυπήσει το στόχο του, ο καλόγερος, το Φωτεινό Μονοπάτι, τον κοίταξε. Το κοίταγμα αυτό ήταν ένα εντελώς διαφορετικό βλέμμα, που δεν σταμάτησε στα μάτια του άλλου αλλά μπήκε μέσα του, σταμάτησε το χρόνο και γέμιζε με φωτεινές εικόνες και σύμβολα τον Πρίγκιπα. Ο Πρίγκιπας, ανίκανος να αντιδράσει σε αυτή την επίσκεψη του Φωτός, τρέκλισε αδύναμα και του έπεσε το σπαθί στο πάτωμα. Δεν μπορούσε καν να κάθεται όρθιος, έτσι έπεσε και αυτός στο πάτωμα.

Ο Πρίγκιπας έκλεισε τα μάτια του, αλλά το φως συνέχιζε να τον διαπερνάει. Ένιωθε και αυτός επίσης να γίνεται φως, ένιωσε η οντότητά του να μεγαλώνει, να παίρνει τεράστιες διαστάσεις, και ταυτόχρονα αισθανόταν ότι έπεφτε, έπεφτε σε μία άβυσσο αλλά προς τα μέσα του. Πόσο κράτησε αυτό το ταξίδι; Μπορεί μία αιωνιότητα, μπορεί και μία στιγμή. Έφτασε κάπου που δεν υπήρχε χρόνος, κάπου που δεν υπήρχε ύλη και μορφές, αλλά μόνο φως. Ο Πρίγκιπας εκεί ήταν απλά μία οντότητα φωτός, σαν ένας μικρός γαλαξίας στροβιλιζόταν απαλά. Ήταν ένας κόσμος άφατης ευτυχίας. Διπλά του ένας άλλος μικρός στρόβιλος φωτός, το Φωτεινό Μονοπάτι.

«Καλωσήρθες αδερφέ μου!» είπε το Φωτεινό Μονοπάτι. Τίποτα δεν ακούστηκε, κανείς δεν μίλησε, αλλά ο Πρίγκιπας άκουσε. Και θυμήθηκε. Θυμήθηκε την αρχή της ιστορίας και το ποιος ήταν. Κάποτε σε μία χώρα που δεν υπάρχει χρόνος, που δεν υπάρχει μορφή, δύο Ψυχές παρατηρούσαν και άλλαζαν με ευχαρίστηση το σύμπαν. Τη προσοχή τους τράβηξε ένας πλανήτης σαν γαλάζιο διαμάντι, που οι κάτοικοί της ονομάζανε Γη. Η Γη ήταν ένα διαφορετικό πείραμα για τις Ψυχές. Κανονικά οι παντοδύναμες Ψυχές υλοποιούσαν ακαριαία τα πάντα και ζούσαν ταυτόχρονα ζωές οπουδήποτε στο σύμπαν.

Η Γη ήταν ένας διαφορετικός κόσμος. Ένα πολύ πρωτότυπο πείραμα. Για να μπεις στη Γη θα έπρεπε η Ψυχή να υπογράψει ένα παράξενο συμβόλαιο. Θα ξεχνούσε ποια ήταν, θα ξεχνούσε τις άπειρες δυνατότητές της και δημιουργικές δυνάμεις της και θα έμπαινε στο σκοτάδι. Εκεί σε αυτό το σκοτάδι ο καθένας θα είχε ελεύθερη βούληση να κάνει οτιδήποτε. Και οι Ουρανοί θα έπρεπε να το σεβαστούν αυτό. Τι παράξενο πείραμα. Σε αυτό το σκοτάδι γεννήθηκε ο φόβος αλλά και η κυριαρχία του ενός πάνω στον άλλον, γιατί οι Ψυχές ήταν παγιδευμένες να μη γνωρίζουν ότι αυτές είναι ο Θεός.

Και η Γη έγινε μία φυλακή για τις παντοδύναμες Ψυχές. Και αυτές ζώντας στο σκοτάδι πίστεψαν ότι δεν υπάρχει φως. Και ο Ουρανός εκπληρώνοντας τη συμφωνία επέτρεψε να υπάρχει σε αυτό το ψεύτικο κόσμο, η αδικία, η βία, οι κάθε είδους περιορισμοί και ο ίδιος ο θάνατος. Αλλά μέσα σε κάθε Ψυχή δεν σταμάτησε να ζει ο Θεός. Και μέσα σε αυτό το θολό τοπίο, όποιος ήθελε να ψάξει διέξοδο διαφυγής θα έπρεπε να ακολουθήσει δύο δρόμους: Ο ένας ήταν προς το περισσότερο σκοτάδι, ο άλλος προς το περισσότερο φως.

Η Ψυχή της Γης ζήτησε να λήξει πια αυτό το πείραμα. «Για ποιο λόγο πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει; - Κουράστηκα πια. Βοηθείστε με να πάψω να είμαι μία φυλακή για τις Ψυχές.»  - «Θα σε βοηθήσουμε εμείς», είπαν δύο παντοδύναμες Ψυχές. «Εγώ, η Γη, θα σας φέρω στο κόσμο με μία από τα εκατομμύρια υπάρξεις μου, ας είναι το Σιωπηλό Σύννεφο. Η μία Ψυχή θα ακολουθήσει το δρόμο του Φωτός.» - «Θα είμαι εγώ», είπε η πρώτη Ψυχή. –«Εσύ θα γίνεις ο Δασκαλος του Φωτός, το Φωτεινό Μονοπάτι.» είπε η Γη. «Η άλλη Ψυχή θα πρέπει να ακολουθήσει το δρόμο του Σκότους.» - «Θα είμαι εγώ», είπε η δεύτερη Ψυχή. – «Εσύ θα γίνεις ο Δάσκαλος του Σκοταδιού, ο Πρίγκιπας του Σκότους. Είναι πιο δύσκολη η δική σου αποστολή. Θα πρέπει να πορευτείς στο σκοτάδι για ένα διάστημα, για να γίνεις ένα με αυτό. Από κάποια στιγμή και μετά θα επιστρέψει η συνείδησή σου……»

Ένα διακριτικό καμπανάκι ξύπνησε τον Πρίγκιπα. Ήταν στο μοναστήρι, η ώρα που σερβίρανε το πρωινό τσάι. Βρισκόταν σε μία άνετη μικρή αίθουσα με πολλά μαξιλάρια. «Ελπίζω να κοιμήθηκες καλά αδελφέ μου», του είπε το Φωτεινό Μονοπάτι. «Ήταν από τους καλύτερους και φωτεινότερους ύπνους της ζωής μου», απάντησε ο Πρίγκιπας. -«Τίποτα Πρίγκιπα τελικά δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ο κάθε ένας έχει να βοηθήσει με έναν διαφορετικό τρόπο. Υπάρχει η συνείδηση που αποκτάει κανείς βαδίζοντας στο φως. Για να καταφέρουμε την αποστολή μας, να ελευθερώσουμε τις Ψυχές από αυτή τη φυλακή, αυτό τον ύπνο, χρειαζόμαστε κάποιους δικούς μας να παίξουν το ρόλο του κακού, να είναι συνειδητοί στο τι μπορεί να κάνει το σκοτάδι και ήταν πολύ γεναίο αυτό που έκανε η Ψυχή σου να υιοθετήσει αυτό το δεύτερο δρόμο.» -«Έχε χάρη που δεν ήξερε η Ψυχή μου το σε τι σκοτάδι θα βάδιζε. Πραγματικά, έπρεπε να χάσω τη συνείδησή μου, για να βαδίσω στο σκοτεινό δρόμο μέχρι τώρα. Εσύ ήσουν ο τυχερός, Φωτεινό Μονοπάτι.» -«Γιατί, υπάρχει τύχη;» πείραξε τον Πρίγκιπα, το Φωτεινό Μονοπάτι.

 «Άλλα τώρα αυτό το στάδιο πέρασε. Πρέπει να συντονίσουμε τις προσπάθειές μας, Πρίγκιπα, εγώ από το Φως και εσύ από το Σκοτάδι. Δυστυχώς όσο φωτεινές ενέργειες και να κάνω δεν μπορώ να ξυπνάω αποτελεσματικά τους ανθρώπους.» - «Μην ανησυχείς Φωτεινό Μονοπάτι, θα σου τους φέρνω εγώ κοντά σου πια. Θα αρχίσω να τους γκρεμίζω μία μία τις αυταπάτες τους. Θα τους αποκαλύψω ότι το χρήμα είναι ένα μέσο υποδούλωσης, και θα τους το στερήσω. Θα τους αποκαλύψω ότι τα πολιτικά τους συστήματα δεν εξυπηρετούν τη κοινωνία αλλά μία τυρρανία. Θα τους απογυμνώσω από κάθε αυταπάτη που μέχρι τώρα τους πρόσφερε ασφάλεια, και θα τους προσφέρω το χάος.»

-«Τότε Πρίγκιπα, αφού τους φέρεις εκεί, θα είναι πλέον ώριμοι να ακολουθήσουν το δρόμο μου, αφού δεν θα έχουν τίποτα πια να χάσουν. Θα είναι πλέον ικανοί να πάψουν να επαναλαμβάνουν ότι ασυνείδητα τους έρχεται στο κεφάλι, και να γίνουν απαιτητικοί με τον εαυτό τους να μιλάνε μέσα τους στο Θεό, και να βγάζουν προς τα έξω τη δική τους Θεϊκότητα, παύοντας να ακολουθάνε το κάθε ηλίθιο απατεώνα, ανεμίζοντας σημαίες και λάβαρα. Να θυμηθούν ότι και οι ίδιοι είναι Θεός, ότι μπορούν να υλοποιήσουν τα πάντα, ζώντας έξω από το χρόνο στη στιγμή της αιωνιότητας, ελεύθεροι, άφοβοι, αθάνατοι, που τους ανήκει δικαιωματικά η βίωση της τέλειας ευτυχίας οπουδήποτε στα σύμπαντα.»

-«Πάντα τόσο πικρό πίνετε το τσάι εσείς οι καλόγεροι; Μου φαίνεται θα φύγω μια ώρα αρχύτερα για τη Σαγκάη, να ξεκινήσουμε την αποστολή μας. Εκεί ξέρουν τουλάχιστον να κάνουν καλύτερο τσάι.»