Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μια φορά και ένα καιρό, μαζεύτηκαν οι εκπρόσωποι από όλες τις θρησκείες του κόσμου, σε μία προσπάθεια να γεφυρώσουν αυτά που τους χωρίζουν, γιατί σίγουρα αν μπορούσαν να κατέληγαν σε μία κοινή συμφωνία, αυτό θα ήταν για όφελος όλων των ανθρώπων. Μαζεύτηκαν λοιπόν και προσπάθησαν να μιλήσουν από κοινού. Ο κάθε ένας όμως έλεγε τα δικά του, και δεν παραδεχόταν τίποτα στο τρόπο λατρείας του άλλου. Σύντομα λοιπόν επεκράτησε ένα χάος παρόμοιο με αυτό που έγινε τότε στη Βαβέλ.

Κατέστη φανερό λοιπόν στους πιο ψυχραιμότερους ότι για να μπορέσουν να μιλήσουν από κοινού θα έπρεπε να επιλύσουν πρώτα το μήλο της έριδος, που δεν ήταν άλλο από το εξής: Να βρούνε ποιος ιερέας είναι ο πιο σωστός, ποια είναι η θρησκεία που πλησιάζει περισσότερο στο Θεό. Ήταν σαφές και ξεκάθαρο σε όλους ότι ο καθένας θεωρούσε τη δική του θρησκεία σαν τη καλύτερη. Ποιος θα ήταν λοιπόν ο αντικειμενικός κριτής;

Αφού συλλογίστηκαν όσο πιο ήρεμα μπορούσαν, κατέληξαν, ότι μόνο ο ίδιος ο Θεός θα μπορούσε να αποφανθεί για το θέμα. Ακούγοντας όλες τις προτάσεις και τους συλλογισμούς, υιοθέτησαν την εξής πρόταση: Θα ανεβούνε όλοι οι ιερείς ψηλά στο όρος Σινά, εκεί, ένας ένας θα ανεβαίνει στη κορυφή, θα εκτελεί τη τελετουργία του καλώντας το Θεό με το δικό του τρόπο. Αυτός που θα καταφέρει να κάνει να γεμίσει η κορυφή σύννεφα και μέσα από τα σύννεφα να ακουστεί η φωνή του Θεού, που θα τον αναγνωρίζει σαν τον καλύτερο και θα το ακούσουνε και όλοι οι άλλοι, αυτός θα είναι ο νικητής.

Χαρούμενοι που ήρθαν σε συμφωνία ρίξαν κλήρο για τη σειρά που θα ανεβαίνει ο κάθε ένας στη κορυφή και πήγαν στο όρος Σινά για τη μεγάλη δοκιμασία. Ανέβηκε ο πρώτος ιερέας, έκανε όλη τη μέρα τις τελετουργίες του, αλλά έφτασε το βράδυ όπου νικημένος κατέβηκε κάτω. Όλοι του είπαν παρηγορητικά λόγια, αλλά μέσα του ο κάθε ένας ιερέας είχε αισθανθεί ανακούφιση, γιατί ο κάθε ένας πίστευε ότι αυτός υπηρετούσε το Θεό καλύτερα και σε αυτόν μόνο, ο Θεός θα μιλούσε.

Πέρναγαν οι μέρες με απόγνωση για αυτούς που δοκιμάσανε και με ελπίδα για αυτούς που δεν είχαν ανεβεί ακόμα στη κορυφή. Ώσπου πια, μετά από καιρό, είχαν ήδη ανεβεί στη κορυφή όλοι, αλλά ο Θεός δεν απάντησε σε κανέναν! Απόγνωση και λύπη έπιασε όλους τους ιερείς. Αυτό σήμαινε ότι ή όλοι τους ήταν λανθασμένοι ή κάτι ακόμα χειρότερο: Ότι δεν υπήρχε Θεός!

Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη αναζήτησε ο κάθε ένας ιερέας τη παρηγοριά του άλλου, ώστε να ξανασυνεχίσουν με ελπίδα, την ατομική ο καθένας πορεία του, στην αναζήτηση του Θεού. Σε αυτή τη φάση, ένας φτωχικός ιερέας είπε με έξαψη: «Μήπως ο Θεός ήδη μας μιλάει, αλλά εμείς δεν καταλαβαίνουμε τη φωνή του;»  -«Τι εννοείς ακριβώς» ρωτήσανε όλοι. «Να, κοιτάξτε, ήρθαμε όλοι μαζεμένοι και διαχωρισμένοι ψάχνοντας να βρούμε τον έναν καλύτερο από εμάς. Ο Θεός όμως είναι η αγάπη και η ένωση των πάντων. Μήπως με το ότι δεν μας μίλησε, μας λέει ότι κάτι δεν κάναμε σωστά; Μήπως θα μπορούσαμε να Τον ακούσουμε αν προσευχόμασταν όλοι μαζί σε Αυτόν και τότε θα ακούγαμε τη Φωνή Του για να μας πει ποιος Τον υπηρετεί καλύτερα;»

Ενθουσιασμένοι όλοι οι ιερείς συμφώνησαν, γιατί όλοι τους αγαπούσαν το Θεό, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ξεκίνησαν λοιπόν ο καθένας ταυτόχρονα με τον άλλον να Τον καλούν. Άλλος με θυμιατά, άλλος με κουδουνάκια, άλλος με κλειστά μάτια, κάποιοι με ψαλμωδίες, άλλοι με μουσικές, ο Κινέζος στα Κινέζικα, και ο Ινδιάνος χωρίς να λέει τίποτα.

Σύννεφα σκέπασαν το Θεικό βουνό. Και η Φωνή του Θεού ακούστηκε να μιλάει πιο βροντερή από τον ήχο του καταρράκτη και πιο αγαπητή από τη μάνα που μιλάει στο νεογέννητο μωρό της: «Φίλοι μου, για τον καθένα από εσάς που με ψάχνει, τον περιμένω στο τέλος της αναζήτησης του. Όλοι σας είστε σωστοί. Αφού με ρωτάτε όμως ποιος με υπηρετεί καλύτερα, ας μάθετε ότι με υπηρετεί καλύτερα αυτός που δεν κατακρίνει τον άλλον, που με αναζητεί με διαφορετικό από τον δικό του τρόπο.»           

Ένα κύμα άφατης ευτυχίας και γαλήνης τους τύλιξε όλους τους ιερείς. Αποχαιρετιστήκαν αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον και φιλώντας τον σταυρωτά. Ο κάθε ένας από αυτούς συνέχισε να πιστεύει ότι ο δικός του τρόπος αναζήτησης του Θεού ήταν ο καλύτερος, αλλά δεν τον πείραζε κιόλας που οι άλλοι ιερείς εξακολουθούσαν να ακολουθούν άλλους, διαφορετικούς, τρόπους…