ΤΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑΝΕ....

Τι καλά που θα ‘τανε, αν σταματούσαμε να ακολουθάμε τους δόκτορες, τους σοφούς και τις αυθεντίες και ακολουθούσαμε τα μικρά παιδιά…

Τι καλά που θα ‘τανε, αν τα δελτία ειδήσεων αφήναν τη τρομολαγνεία και λέγανε πόσο πιο υπέροχος και φωτεινός γίνεται κάθε μέρα ο κόσμος μας…

Τι καλά που θα ‘τανε, αν το φως του καθενός φώτιζε χίλιους άλλους και αυτοί οι χίλιοι μύριους άλλους… 

Τι καλά που θα ‘τανε, αν διαγραφούνε όλα τα χρέη προς όλους, και γίνουμε πάλι όλοι πλούσιοι, αλλά χωρίς να υπάρχουν φτωχοί…

Τι καλά που θα ‘τανε, αν γνωρίζαμε το παρελθόν μας, ότι έχουμε ήδη βιώσει Ατλαντίδες, και ότι είμασταν κακοί και καλοί, βασιλιάδες και σκλάβοι σε κύκλους κρατώντας το χέρι, ο ένας του άλλου…

Τι καλά που θα ‘τανε αν οι βαρύγδουποι πολιτικοί μας, μας μιλήσουνε με ειλικρίνεια μια φορά και μας πουν ότι πάντα παίζαν θέατρο…

Τι καλά που θα ‘τανε, όταν δεν θα είχαμε καμία πια ιδιοκτησία, αλλά χρησιμοποιούσαμε και για δικό μας, απλά, όλο το σύμπαν…

Τι καλά που θα ‘τανε, όταν θυμηθούμε να αναγνωρίζουμε στον άλλον άνθρωπο, τον εαυτό μας…

Τι καλά που θα ‘τανε, αν δεν χρειαζόταν να δουλεύουμε, πουθενά δεν χρησιμεύουν πια τα κάτεργα, για ένα παιδί του Θεού…

Τι καλά που θα ‘τανε, όταν η απαγορευμένη ενέργεια, γίνει ξανά γνωστή, μήπως δεν πλέουμε σε έναν ωκεανό ενέργειας;

Τι καλά που θα ‘τανε, αν βλέπαμε ότι δεν είμασταν ποτέ πραγματικά μόνοι μας, και ότι υπάρχουν άνθρωποι από όλους τους γαλαξίες έτοιμοι να μας βοηθήσουν;

Τι καλά που θα ‘τανε, αν αντιληφθούμε ότι δεν υπήρχε ποτέ θάνατος, παρά μόνο το αναβόσβημα μιας πυγολαμπίδας…

Τι καλά που θα ‘τανε, αν δεν αγχωνόμασταν για το αν θα τα καταφέρουμε να βγούμε από το σκοτάδι τόσων χρόνων, γιατί τελικά δεν υπάρχει σκοτάδι, παρά μόνο φως, και τα έχουμε ήδη καταφέρει, ας είμαστε χαρούμενοι, ας χαμογελάσουμε στην αμφιβολία,  γιατί μήτε χρόνος υπάρχει…