Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΧΟΥΛΙΑ ΚΑΡΒΕΣ

Ο γιατρός Ιγνάτιο Ρόχας, άκουσε ένα σιγανό χτύπημα στη πόρτα του. Ήταν τόσο ανεπαίσθητο που πίστεψε ότι ήταν ένα τυχαίο χτύπημα του αέρα. Ξανάκουσε το χτύπημα, διπλό αυτή τη φορά…. Σηκώθηκε παραξενεμένος: «Ποιος μπορεί να είναι τέτοια ώρα μέσα στη νύχτα;»

Στην είσοδό του βρήκε ένα παιδάκι, ξανθό, με μία άσπρη - μπλε ριγέ μπιζαμούλα, που θύμιζε νοσοκομείο ή κάποιο ίδρυμα. Θα ‘ταν δε θα ‘ταν έξι χρονών, δεν καταλάβαινες το φύλο του μια και τα ίσια μαλλάκια του ήταν κοντά για κορίτσι και μακριά για αγόρι. Τα μάτια του ήταν αφύσικα μεγάλα, γαλάζια θαμπά, που κοίταζαν κατευθείαν ικετικά στα μάτια του γιατρού: «Γιατρέ βοηθείστε με, σας παρακαλώ….» Ένα δάκρυ κύλησε από τα ματάκια του.

Ένα σύνολο από ανάμικτα συναισθήματα κατέλαβαν το γιατρό: Η έκπληξη ποιο να είναι, από πού να ήρθε αυτό το παιδί και τι να θέλει, η επείγουσα ανάγκη να το βοηθήσει και να μάθει για αυτό. «Γιατρέ μη με ξεχάσετε, βοηθείστε με….» ξανάκουσε την απεγνωσμένη φωνούλα του παιδιού και μετά…… ξύπνησε.

Ήταν από τα έντονα όνειρα αυτό, σημαδιακό σίγουρα για τον νεαρό γιατρό. Αύριο θα παρουσιαζόταν στη νέα του θέση: Βοηθός γιατρός στο επαρχιακό σανατόριο. Ήταν η πρώτη κανονική θέση του γιατρού, ψυχίατρος η ειδικότητά του. Μιγάδας ο γιατρός που πάλευε ανάμεσα στις επιστημονικές μεθόδους που σπούδασε και στις δοξασίες και το σεβασμό για «το κόσμο των πνευμάτων» που του κληρονόμησε η γιαγιά του η Ινδιάνα Ίνκας.

Ήθελε ωστόσο να βοηθήσει τους ανθρώπους, και θεώρησε υποχρέωση του να γίνει γιατρός. Μέχρι τώρα τα περισσότερα χρόνια δεν καταλάβαινε πως θα μπορούσε να βοηθήσει, μια και οι σπουδές ήταν τόσο θεωρητικές και βαρετές και η πρακτική του τόσο παρατήρηση για αυτοματοποιημένη αποστήθιση και αντίδραση, που τον έκαναν συχνά να αμφιβάλλει για το αν θα μπορούσε να βοηθήσει κάποιον άνθρωπο, ή αλλοίμονο να του δώσει το τελειωτικό χτύπημα, όπως αισθανόταν ότι κάνανε οι ψυχιατρικές «θεραπείες».

Ντυνόταν με ενθουσιασμό σήμερα: Από σήμερα θα είχε αυτός την προσωπική ευθύνη και φροντίδα για τους ασθενείς του. «Ασθενείς του» παράξενο του φαινόταν…. Τι σχέση άραγε είχε με αυτούς τους ανθρώπους που θα φρόντιζε και το κυριότερο: Τι σχέση θα είχε μετά τη θεραπεία τους, μαζί τους; Πως τα φέρνει έτσι η μοίρα και έρχεται κοντά ο ένας στον άλλον, και το κυριότερο που βασάνιζε το γιατρό: «Θα μπορούσε να βοηθήσει κάποιον ή θα κατέληγε να είναι άλλος ένας γιατρός του συστήματος που έγραφε στην εξέτασή του «Επανάληψη της προηγούμενης δόσης»; Ω πόσο σιχαινόταν αυτά τα χαρτάκια….. Για αυτόν σήμαιναν ότι απλά ο γιατρός δεν ήταν γιατρός….

Ο Διευθυντής του σανατόριου ήταν ένας κλασικός επιστήμονας που ήξερε να κερδίζει το σεβασμό όλων, με κύρος, αλλά και με συμπάθεια μαζί. «Το σανατόριο έχει 4 πτέρυγες, θα είστε προσωπικά υπεύθυνος για τη μία, σας έτυχε η πιο εύκολη περίπτωση, θα έχετε τις γυναίκες με τις ελαφρές περιπτώσεις…. Ο τέως γιατρός της πτέρυγας θα σας κάνει μία σύντομη γνωριμία με τους ασθενείς σας…..» Ο Διευθυντής κοίταξε αλλού, σημάδι ότι η επίσκεψη είχε τελειώσει….

Ο τέως γιατρός της πτέρυγας, ο Πέντρο ήταν πιο διαχυτικός, χαρούμενος που έφευγε με μετάθεση, έβλεπε με σκωπτικό τρόπο την όλη δουλειά: «Ιγνάτιο, τα πράγματα είναι απλά εδώ, όλες οι ασθενείς παίρνουν φάρμακα καταστολής, εμείς φροντίζουμε να βγάζουμε τη σωστή δόση και να την επαναλαμβάνουμε….»

Μία καθυστερημένη χοντρή ασθενής έπαιρνε το φάρμακό της, η προϊσταμένη νοσοκόμα με ένα κλομπ την άγγιζε στο λαιμό και η ασθενής άνοιγε υποτακτικά και πρόθυμα το στόμα εντελώς και μετακινούσε τη γλώσσα της για να βεβαιωθεί η προϊσταμένη ότι η ασθενής είχε πάρει το χάπι.

- Φίλε Ιγνάτιο, αυτή η δουλειά που κάνει η προϊσταμένη είναι η σημαντικότερη εδώ μέσα, βλέπεις οι περισσότερες είναι καθυστερημένες εδώ μέσα, αυτές και οι τερατογενέσεις παίρνουν τη μικρή δόση, αντίθετα οι ποινικές και οι τρελές παίρνουν τη μεγάλη δόση.

- Οι ποινικές…. Πέντρο, τι εννοείς;

- Έλα τώρα δεν ξέρεις; Αρκετές έχουν καταδικαστεί και για να γλυτώσουν τη φυλακή το παίζουν τρελές.

- Μα αν το καταλαβαίνετε γιατί δεν τις στέλνετε πίσω;

- Φίλε Ιγνάτιο, η τρέλα από τη λογική διαφέρει ελάχιστα και είναι ανάλογα με τη κρίση της πλειοψηφίας… Εξάλλου αυτή η κατάσταση συμφέρει και αυτές που γλυτώνουν τα χειρότερα και εμάς που διατηρούμε τη θέση μας και τη κρατική επιχορήγηση που είναι ανάλογη με τον αριθμό των κρατουμένων…. Εεε θέλω να πω των ασθενών μας… Μην ανησυχείς, οι δολοφόνες είναι σε άλλη πτέρυγα, έχεις τις ελαφρές ποινικές, πρόσεχε όμως να είσαι βέβαιος ότι παίρνουν το χάπι τους…  
           

- Πέντρο, εκτός από άσυλο κάνετε και θεραπεία εδώ μέσα;

- Ναι βέβαια, έχουμε μάλιστα όλες τις σύγχρονες μεθόδους: Ηλεκτροσόκ, αλυσίδες, κουβάδες με κρύο νερό, απομόνωση…

- Πέντρο συγνώμη, για να καταλάβω, τι ποσοστά θεραπείας έχετε εδώ;

Ο Πέντρο έσκασε στα γέλια.

- Ιγνάτιο, δεν θυμάμαι πόσα πιστοποιητικά θανάτου έχω υπογράψει με τον Διευθυντή, ξέρω όμως ότι δεν έχω υπογράψει κανένα εξιτήριο…. Οι ασθενείς μας φεύγουν στις κάσες τους φίλε μου από εδώ….

Ο Ιγνάτιο πρέπει να έδειξε φοβερά απογοητευμένος από αυτά τα νέα, γιατί ο Πέντρο συμπλήρωσε:

«Η πόλη ωστόσο έχει πολλές καλές ταβέρνες και ένα εξαιρετικό πορνείο….»

...

Ο νέος γιατρός Ιγνάτιο, παρέα με τη καθοδήγηση του αποχωρούντος του Πέντρο, πέρασε από όλες τις ασθενείς της πτέρυγας: Τρελή, καθυστερημένη, ποινική, κάθε πλάσμα εκεί μέσα είχε μία ετικέτα που καθόριζε τη δόση του στο φάρμακο καταστολής και την πορεία του στο θάνατο……

Πέρασαν έτσι όλες τις τρόφιμες, ο Ιγνάτιο με βαριά καρδιά διαισθανόταν ότι βρίσκεται και αυτός σε μία φυλακή…. Ποια θα μπορούσε να βοηθήσει εκεί μέσα άραγε; Τα βήματά τους, τους οδήγησαν καμιά εκατοστή μέτρα πιο έξω, στον περίβολο του ασύλου, εκεί κάτω από ένα δέντρο μία τρόφιμος σε αναπηρικό καροτσάκι, κοιτούσε με προσήλωση τα χόρτα. Είχε απομεινάρια από κάποτε ξανθά μαλλιά, φορούσε ένα γαλάζιο φόρεμα και ήταν πολύ μα πολύ αδύνατη….

Ο Ιγνάτιο με περιέργεια πήγε μπροστά της, αυτή δεν αντιδρούσε καθόλου, κοιτούσε μόνο ακίνητη με προσμονή και ελπίδα στα χορταράκια. Μόλις την είδε, σαν να χτύπησε κεραυνός τον Ιγνάτιο.  Τα μάτια της ήταν αφύσικα μεγάλα, γαλάζια θαμπά…. Ήταν το παιδάκι που είχε ονειρευτεί χθες βράδυ ο γιατρός!

Ο Πέντρο ενημέρωσε: «Η περίπτωση της Χούλια Κάρβες…. ελαφριά περίπτωση τρελής, είχε δείξει σημάδια επιθετικότητας…. Η οικογένεια της την έφερε εδώ, κάτι μακρινούς συγγενείς έχει που περιμένουν να πεθάνει για να την κληρονομήσουνε…. Πολύ αδύναμος χαρακτήρας, ασθενική, δεν μπορεί να περπατήσει…. Αααα μην προσπαθείς να τη κάνεις να μιλήσει, δεν μιλάει ποτέ, δεν αντιδράει…. Την φέρνουμε κάθε πρωί εδώ και πασχίζει να βρει πεταλούδες, αν τυχόν βρει καμία τότε γελάει και χαίρεται…. Καμία άλλη αντίδραση…..»

- Πέντρο, όταν ήρθε εδώ δεν προσπάθησες να της μιλήσεις, να δεις τι έχει, να κάνεις διάγνωση;

- Μπα, ήρθε με έτοιμη διάγνωση από τον οικογενειακό τους γιατρό και δεν ασχολήθηκα, εξάλλου φίλε μου, τα χάπια καταστολής, αυτό ακριβώς κάνουν: Καταστέλλουν τις λειτουργίες και τις αντιδράσεις τους…. Γιατί να ασχοληθώ, τι θα άλλαζε; Εξάλλου οι δικοί της δεν θέλουν να καλυτερεύσει, εάν καταλαβαίνεις τι εννοώ…. Μα τι κάνεις; Όσο και να προσπαθήσεις να της τραβήξεις τη προσοχή δεν αντιδράει…. Ψάχνει για πεταλούδες τώρα….

Ο Ιγνάτιο αφού αποχαιρέτησε τον Πέντρο και του ευχήθηκε καλή συνέχεια, ήξερε ότι όφειλε κάτι να κάνει για τη περίπτωση της Χούλια Κάρβες, αποφάσισε να προσπαθήσει να τη κάνει να μιλήσει, πέρναγε ώρες δίπλα της, σχεδόν όσο στους υπόλοιπους τρόφιμους, της μιλούσε, πέρναγε το χέρι τους μπροστά της, της έδινε λουλούδια, καμία αντίδραση από τα μεγάλα γαλάζια θαμπά μάτια.

Μία μέρα της έφερε σε ένα κουτάκι από σπίρτα μία ζωντανή γαλάζια πεταλούδα. Η Χούλια τότε αντέδρασε: Κοίταγε τη πεταλούδα με παιδιάστικη χαρά, άρχισε να ανασαίνει γρήγορα με ενθουσιασμό, την παρακολουθούσε με το βλέμμα της μέχρι που πέταξε και χάθηκε…

«Χούλια σου άρεσε; Χούλια τι ήταν αυτό; Χούλια ήταν μια πεταλούδα;»

Η Χούλια ανάπνεε γρήγορα από έξαψη για τη πεταλούδα αλλά καμία άλλη αντίδραση….

Ο Ιγνάτιο έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα μεγάλα μέσα.

-Προϊσταμένη, από αύριο θα σταματήσετε να δίνετε φάρμακο στη κ. Χούλια Κάρβες!

Η Προϊσταμένη, εάν έβλεπε εξωγήινο να κατεβαίνει από τον ουρανό λιγότερο θα απορούσε… 

Ωστόσο ο Ιγνάτιο είχε πάρει το επιστημονικό απόμακρο ύφος του και η Προϊσταμένη δεν του εναντιώθηκε άμεσα, ψέλλισε μόνο από μέσα της: «Τι παραξενιές είναι αυτές;»

Την επόμενη μέρα η Χούλια ήταν το ίδιο απόμακρη όπως και τις άλλες μέρες, και εξακολουθούσε να μην αντιδράει και να μην μιλάει. Την μεθεπόμενη όμως μέρα το απόγευμα μία στριγγλιά ακούστηκε από το θάλαμο. Η Χούλια είχε κλέψει ένα μαχαίρι από το εστιατόριο και κραδαίνοντας το, απειλούσε τη διπλανή της στο θάλαμο, μια καημένη που ήταν απλά καθυστερημένη…

- «Ως πότε θα σε ανέχομαι βλαμμένη; Με ενοχλείς! Θα σε σκοτώσω…..» Η φωνή της Χούλια ήταν απόμακρη, δολοφονική, τα μάτια της ήταν μισόκλειστα.

Η καημενούλα η χαζούλα μία φώναζε βοήθεια, μία έκανε με κωμικό τρόπο τη προσευχή της κάνοντας το σταυρό της…. Η Προϊσταμένη με επαγγελματισμό έκανε την εμφάνισή της στο θάλαμο, με μία γρήγορη κίνηση χτύπησε με το κλομπ το οπλισμένο χέρι της Χούλια, κάνοντας το μαχαίρι να πέσει, της έριξε 4 δυνατά χαστούκια και μετά με τη βοήθεια μιας νοσοκόμας σέρνανε την Χούλια για την απομόνωση. Η Χούλια με όση δύναμη μπορεί να είχε το ασθενικό της σώμα τρανταζόταν λέγοντας αισχρές απειλές, λες και ήταν κάποιος άλλος μέσα στο σώμα της, που δεν μπορούσε ωστόσο να το χρησιμοποιήσει έτσι αδύναμο που ήταν.

Στην απομόνωση της δέσανε τα χέρια με κάτι αλυσίδες που κρεμόντουσαν από το ταβάνι… «Πάρε το χάπι!» τη διέταξε η Προϊσταμένη… Η Χούλια με κακία την έφτυσε, για να εισπράξει δύο γερά χαστούκια….. Ο πρώτος κουβάς με κρύο νερό έπεσε με βία πάνω της κάνοντας τη να σπάσει από το σοκ. «Πάρε το χάπι!» τη διέταξε ξανά η Προϊσταμένη, η Χούλια υποταγμένη τώρα το πήρε και δουλικά άνοιξε το στόμα της για να δείξει ότι το κατάπιε….. Ο δεύτερος κουβάς με κρύο νερό έπεσε πάνω της κάνοντας την να τρέμει….

Ο τρίτος κουβάς ερχόταν στο δωμάτιο, μαζί με τον Ιγνάτιο που ήρθε τρέχοντας….

«Προϊσταμένη, σταματήστε, μην της ρίξετε άλλον κουβά!» είπε ο Ιγνάτιο.

Η Προϊσταμένη κοντοστάθηκε αφήνοντας τον τρίτο κουβά.

Μία επιβλητική φωνή εισέβαλε στο θάλαμο: «Προϊσταμένη, ξέρετε την διαδικασία;»

- «Ναι βεβαίως κύριε Διευθυντά! 10 κουβάδες νερό, όλη νύχτα βρεγμένη κρεμασμένη και διπλό χάπι και κρύα απομόνωση χωρίς ρούχα και κρεβάτι για μία εβδομάδα!»

- «Ακολουθήστε τη λοιπόν!» είπε ο Διευθυντής.

Ο τρίτος κουβάς έπεφτε με δύναμη στην Χούλια, και η Προϊσταμένη κοίταγε με νόημα τον Ιγνάτιο σαν να του έλεγε: «Σου τα έλεγα εγώ βλάκα!»

«Εδώ θα καθήσετε κύριε Ιγνάτιο, αφού δεν ξέρετε τη διαδικασία και με τη δική σας αβλεψία κινδύνεψαν ασθενείς, να τη μάθετε για να μην επαναλάβετε το λάθος σας. Το χάπι καταστολής δίνει ηρεμία και γαλήνη στους σχιζοφρενείς και το ίδρυμά μας με τις επιστημονικές μεθόδους του, δίνει ασφάλεια στους υγιείς ανθρώπους που είναι εκεί έξω.»

- Μπορώ να ρωτήσω κύριε Διευθυντά, εάν με τις επιστημονικές μεθόδους σας αυτής της εβδομάδας η ασθενής πεθάνει τι θα κάνουμε;

- Μα θα τη θάψουμε φυσικά, είπε ο Διευθυντής θριαμβευτικά φεύγοντας από το δωμάτιο. 


.......

Μέσα στον Ιγνάτιο γινόταν μία πάλη: Από τη μία όσα είχε μάθει από την επιστήμη του, και η λογική ότι όφειλε να κάνει για να κρατήσει τη θέση και το μισθό του και από την άλλη η καρδιά του και το ότι όφειλε να προσπαθήσει να σώσει μία ζωή, αυτή της ασθενούς του. Ήταν δύο ασύμβατα πράγματα: Ή θα έκανε το ένα ή το άλλο. Προτίμησε να ακολουθήσει το δρόμο της καρδιάς του, ακόμα και αν ήταν ο μοναχικός και ο δύσκολος δρόμος.

Με αποφασιστικά βήματα έφυγε από τον θάλαμο της Χούλια, πήγε στο γραφείο του Διευθυντή, και ζήτησε από τη Γραμματέα ένα φύλλο χαρτί. Γρήγορα έκανε μία αίτηση τριήμερης αδείας, την υπέγραψε και τη παρέδωσε στη Γραμματέα. Αυτή με ξινή, υπεροπτική φωνή του είπε:

-Θα τη περάσω στο πρωτόκολλο, αλλά είναι αργά….. Πρέπει να έρθετε και αύριο Γιατρέ, ώστε να δείτε εάν την έχει εγκρίνει ο Διευθυντής την άδεια. Εάν ναι, τότε μπορείτε να φύγετε…..

- Μου είναι αδιάφορο κυρία μου εάν θα την εγκρίνει ή όχι, εγώ φεύγω τώρα! Καλησπέρα σας!

Το ίδιο απόγευμα, ο Ιγνάτιο πήρε το τραίνο που οδηγούσε πίσω στις ρίζες του, στην επαρχία και στο χωριό συγκεκριμένα που ήταν η γιαγιά του η Ινδιάνα. Έφτασε το επόμενο βράδυ…. Στο δρόμο αναρωτιότανε «Άραγε θα ζει ακόμα η γιαγιά μου, και αν ζει θα με θυμάται, θα είναι στα καλά της;» Φτάνοντας στο χωριό, μνήμες από την παιδική του ηλικία άρχισαν να έρχονται, άρρωστοι που έρχονταν για θεραπεία, άλλοι μόνοι τους, άλλοι με συνοδεία, άλλοι με φορείο…. Δαιμονισμένοι που τους φέρνανε δεμένους και φεύγανε μόνοι τους, κανονικοί με χαμόγελο….

Και οι απλοί άνθρωποι, τι εκτίμηση είχαν στη γιαγιά του, εκτιμούσαν το αληθινό της ενδιαφέρον, την ειλικρίνεια της όταν έλεγε ότι ο ασθενής θα πεθάνει, την ακεραιότητά της, να μην ζητάει ποτέ καμία αμοιβή και να δέχεται μόνο ένα ταπεινό δώρο που της κάνανε, λίγα φασόλια, ένα υφαντό, ένα ψάρι…. Τις περισσότερες φορές τίποτα… Ποτέ δεν είχε διώξει ασθενή της όσο φτωχός και να ήταν.

Ο Ιγνάτιο μπαίνοντας στο καλύβι, είδε το τραπέζι στρωμένο με δύο πιάτα, και η γιαγιά του να περιμένει. Πήγε να της φιλήσει το χέρι, αλλά αυτή δεν το δέχτηκε και τον αγκάλιασε. Η μυρωδιά της από τα βότανα συνεπήρε τον Ιγνάτιο.

- Φάε παιδί μου, το φαγητό σου είναι ζεστό, και το κρεβάτι σου στρωμένο, θα είσαι πολύ κουρασμένος…..

- Αχ γιαγιά, να ‘ξερες πόσο μου έλειψες…. Υποτίθεται ότι πήγα να σπουδάσω για να βοηθάω τους ανθρώπους και έχω γυρίσει πιο βλάκας και αμαθής από ότι ήμουν όταν έφυγα…. Πήγα σχολείο, άκουσα τη φωνή της λογικής και απομακρύνθηκα από κοντά σου, ενώ έπρεπε να καθόμουν μαζί σου, να μάθω από σένα….

- Παιδί μου, εγώ μια χωριάτισσα ήμουν που μου έμαθε τον κόσμο των πνευμάτων η μητέρα μου και αυτήν ο πατέρας της, ώστε σε κάθε γενιά ένας να μαθαίνει. Εσύ πρέπει να μάθεις το κόσμο των πνευμάτων, και τώρα πια είσαι έτοιμος. Απλά έκανες ένα μεγάλο κύκλο πριν, θέλησες να σπουδάσεις, να γίνεις γιατρός, να έρθεις σε επαφή με περισσότερο κόσμο…. Εγώ, δεν θα μπορούσα να σου δείξω πιο πριν τον κόσμο των πνευμάτων, γιατί ο μαθητής είναι που ζητάει τον δάσκαλο, οπότε σε….. περίμενα. Ξεκουράσου τώρα.... Και από αύριο θα κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε….

Ο Ιγνάτιο κατάκοπος αποκοιμήθηκε…. Στην αρχή δεν είχε όνειρα, αλλά μετά βρέθηκε να περπατάει σε μία σκοτεινή γειτονιά, που φωτιζόταν από το φεγγάρι. Όλα σκοτεινά γύρω του… Τα βήματα του τον οδήγησαν σε ένα ψηλοτάβανο πράσινο σπίτι… Ίσως κάποτε να ήταν αρχοντικό, τώρα έμοιαζε με ερείπιο πια…. Ένα παράθυρο με θαμπό πράσινο φως…. Οι κουρτίνες άνοιξαν, φάνηκε η μικρή Χούλια, πιο λυπημένη και απόμακρη από ποτέ…. Με επιφύλαξη κοίταξε πίσω της μήπως κάποιος που φοβόταν την παρακολουθούσε….. Άνοιξε σιγά-σιγά το παράθυρο……

Ο Ιγνάτιο βρισκόταν απέξω, πλησίασε στο παράθυρο….. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά, αν και ήξερε ότι βρισκόταν στο όνειρο….  Σχεδόν άγγιζε τώρα τη μικρή Χούλια με τα μεγάλα θαμπά γαλάζια μάτια και τη ριγέ μπυζαμούλα… Η Χούλια μιλούσε με μία πολύ μα πολύ σιγανή φωνή, που ο Ιγνάτιο περισσότερο καταλάβαινε γιατί ακουγόταν μέσα του, παρά σαν εξωτερικός ήχος….

- Ιγνάτιο, βιάσου….. τρεις μέρες έμειναν….   


....

Την επόμενη μέρα το πρωί ο Ιγνάτιο είπε στη γιαγιά του:

-Γιαγιά, έχω μία επείγουσα περίπτωση, ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε ανάγκη και είμαι πλέον βέβαιος ότι η ορθόδοξη ιατρική που έχω σπουδάσει, απλά τον σκοτώνει… Η τελευταία μου ελπίδα για θεραπεία είσαι εσύ….. Τώρα πια μπορώ να εκτιμήσω την ιατρική σου, οπότε πες μου….. Πως θεραπεύεις;

- Ιγνάτιο, για να αντιληφθείς τη θεραπεία μου θα πρέπει να σου πω για τον κόσμο των Πνευμάτων. Σε αυτό τον κόσμο που ζούμε, είναι πράγματα που βλέπουμε, αγγίζουμε και γενικά νιώθουμε με τις αισθήσεις μας… Αμέσως πάνω από αυτό τον κόσμο μας, υπάρχει ο κόσμος των Πνευμάτων. Αυτός έχει υποδιαιρέσεις, σαν να λέμε διαμερίσματα… Στα κάτω διαμερίσματα ζουν τα φαντάσματα. Στα πάνω ζούνε όμορφα πλάσματα που ακόμα μιλάνε τα παραμύθια μας για αυτά: Οι νεράιδες, οι νάνοι, τα ξωτικά. Υπάρχουν πιο πάνω, πολλά διαμερίσματα, πολλοί άλλοι κόσμοι, που ζούνε άλλα όντα: Άγγελοι, Δάσκαλοι, Φωτεινά Όντα…. Δεν τα ξέρω όλα γιατί κάθε ένα επίπεδο που είναι ψηλότερα είναι πιο δύσκολο για εμάς τους ανθρώπους να τα θυμηθούμε….

-Γιαγιά, μήπως εννοείς να τα επισκεφτούμε, και όχι να τα θυμηθούμε;

- Όχι παιδί μου, να τα θυμηθούμε εννοώ…. Εμείς, ή μάλλον αυτό που ζει μέσα μας, ζει επίσης σε κάθε κόσμο, σε κάθε διαμέρισμα, σκοτεινό και φωτεινό…. Για παράδειγμα όταν κοιμόμαστε, το σώμα σου κοιμάται, ένα άλλο μέρος του εαυτού σου, είναι παρόντα σε εκείνο τον κόσμο… Ο πιο κοντινός μας κόσμος των Πνευμάτων είναι ο κατώτερος που ζουν τα φαντάσματα. Φωτίζεται πάντα από ένα υποτονικό φως της Σελήνης, και είναι γρηγορότερος από τον δικό μας, μετακινούμαστε πολύ γρήγορα από μέρος σε μέρος, και αν έχεις προσέξει δεν υπάρχει βαρύτητα εκεί, μπορούμε να αιωρούμαστε και να ταξιδεύουμε στον αέρα, όπως ακριβώς και τα φαντάσματα….

- Δηλαδή δεν είναι τα όνειρα απλά προβολές του νου μας;

- Όχι παιδί μου, είναι ένας άλλος κόσμος. Ένας άλλος κόσμος που ζούμε επίσης εκεί, και ότι γίνεται εκεί, στο κόσμο των Πνευμάτων, επηρεάζει επίσης τον δικό μας, φυσικό κόσμο, γιατί όλα αλληλοσυνδέονται…. Συνήθως όλα γίνονται ασυνείδητα, δεν το καταλαβαίνουμε πως γίνεται, δεν θυμόμαστε τι κάνουμε και τι λέμε στο κόσμο των Πνευμάτων, τα ξεχνάμε όλα μόλις ξυπνάμε….

- Και η θεραπεία; Πως γίνεται και κάνεις θεραπεία; Από πού ξεκινάς;

- Η θεραπεία ξεκινάει, βλέποντας στο κόσμο των Πνευμάτων ποιο είναι το πρόβλημα… Είναι πολλά τα φαντασματάκια που μπορεί να σχετίζονται με εμάς. Το πρόβλημα ωστόσο υπάρχει, όταν ένα συγκεκριμένο φάντασμα έχει αποκτήσει υπερβολική δύναμη, έχει γίνει κυρίαρχο στο κόσμο των Πνευμάτων, και έχει αποκτήσει το σπίτι μας εκεί…. Αυτό στο φυσικό κόσμο σημαίνει ότι υπακούμε τυφλά σε ότι μας λέει, γιατί τα φαντάσματα μας μιλάνε, αλλά συνήθως δεν τα καταλαβαίνουμε, νομίζουμε ότι είμαστε εμείς, ότι είναι δικές μας σκέψεις, οι ομιλίες τους προς εμάς.

Πάμε λοιπόν στο κόσμο των Πνευμάτων και βλέπουμε ποιο είναι το πρόβλημα, αν μπορούμε το διώχνουμε το φάντασμα… Συνήθως βρίσκομαι σε μία κατάσταση που καταλαβαίνω πια τα πνεύματα…. Αν θέλω να είμαι περισσότερο στο κόσμο των Πνευμάτων καίω τα παλιά Ινδιάνικα χόρτα των Ίνκας και βρίσκομαι πιο πολύ στο κόσμο των Πνευμάτων, παρά στον Φυσικό…. Εκεί βλέπεις από πρώτο χέρι τι συμβαίνει, και χρησιμοποιείς τα όπλα σου, αντικείμενα, φυλαχτά που έχουν δύναμη, ή ξόρκια, λέξεις στις οποίες υπακούν τα φαντάσματα…. αρκεί και εσύ ωστόσο να τα χρησιμοποιείς με δύναμη και όχι με φόβο, γιατί τότε μειώνεται η δύναμή τους….

- Γιαγιά, πρέπει να πάω στο κόσμο των Πνευμάτων τώρα, δώσε μου τα όπλα σου!

- Πάρε αυτόν τον γαλάζιο κρύσταλλο και έχε τον πάνω σου… Με αυτόν θα έχεις προστασία αλλά και δύναμη…. Μην τον βγάλεις με τίποτα… Θα σου δώσω και μία λέξη Δύναμης: «Φως» Με αυτή θα μπορείς να φωτίζεις το μέρος όπου βρίσκεσαι και αναγκαστικά τα ακάθαρτα Πνεύματα θα απομακρύνονται και θα υποτάσσονται… Έχε όμως υπόψην σου ότι μια και τώρα ξεκινάς, δεν είσαι τόσο δυνατός εκεί… μπορεί να χρειαστείς βοήθεια για να τα καταφέρεις…. Να ξέρεις όμως ότι παρόλα αυτά μπορείς να μιλήσεις με τα Πνεύματα και να καταλάβεις πολλά πράγματα…. Είσαι έτοιμος;

- Ναι, Γιαγιά…

Ο Ιγνάτιο κάθισε σε μία αναπαυτική πολυθρόνα, τη πολυθρόνα που καθόταν και η γιαγιά του όταν θεράπευε…. Ένα ρίγος τον διαπέρασε μόλις κάθισε…. Αισθάνθηκε από τη μία σα να κάθεται σε ένα γνώριμό του θρόνο δύναμης και από την άλλη σε μία Πύλη που θα τον οδηγούσε σε ένα σκοτεινό μέρος…. Σκέφτηκε την  περίπτωση της Χούλια Κάρβες…. Η Ινδιάνα γιαγιά του έκαιγε τα χόρτα, χτυπούσε ένα παράξενο όργανο με χάντρες και έψελνε ένα μονότονο ήχο…. Ο Ιγνάτιο ένιωθε να ζαλίζεται, να γίνεται πιο ελαφρύς και άρχισε να ταξιδεύει….   


.....

Ο Ιγνάτιο έβλεπε να διαμορφώνεται γύρω του μία νέα πραγματικότητα: Ο Κόσμος των Πνευμάτων…. Άφησε το φυσικό του σώμα να κοιμάται… και βρέθηκε να περπατάει, ή μάλλον να αιωρείται στα σκοτεινά σοκάκια του κόσμου…. Γύρω του σκιές να τον κοιτάνε περίεργα…. Πεθαμένοι που νομίζαν ότι είναι ακόμα ζωντανοί και παραπονιόντουσαν για το ΕΝΦΙΑ που έπρεπε να πληρώσουν, ρώταγαν ο ένας τον άλλον για τα παιδιά τους, με χαιρεκακία κουτσομπολεύαν τους απόντες…. Και φαντάσματα που ήταν συνειδητά και δεν θα ήθελες να συναντήσεις…….  Ένα άσχημο συναίσθημα τον κατέβαλλε, αλλά έπρεπε να συνεχίσει…. Σκέφτηκε την Χούλια Κάρβες…. Και γρήγορα ένα αόρατο κύμα λες και τον έφερε ξανά στο διώροφο πράσινο σπίτι….

Στάθηκε στην είσοδο… Είχε ένα παλιομοδίτικο κουδούνι…. Το χτύπησε και κάπου μέσα άκουσε το ρυθμικό κουδούνισμα…. Αισθάνθηκε μία παρουσία να πλησιάζει, αν και δεν έβλεπε τίποτα…. Η πόρτα άνοιξε από μέσα και παρουσιάστηκε μπροστά του μία ψηλή γυναικάρα, πάνω από δύο μέτρα, με ένα εφαρμοστό φόρεμα, με φιδίσιο κορμί και υπέροχο μεγάλο μπούστο…. Το όνειρο κάθε άνδρα;… Όχι ακριβώς, τα μάτια της δεν είχαν ασπράδι, αλλά αντίθετα ήταν μαύρα. Οι κόρες ήταν κατακόκκινες και όχι κυκλικές αλλά όρθιες σαν δύο φαγωμένες φέτες καρπούζι που ενώθηκαν…. Δεν ήταν γυναίκα, αλλά δαιμόνισσα!

- Η κυρία Χούλια Κάρβες;

- Ναι, εγώ είμαι!     

Η Δαιμόνισσα χαμογέλασε και φάνηκαν τα μυτερά της δόντια και οι μεγάλοι κυνόδοντες της.

- Μήπως θα μπορούσαμε να μιλήσουμε;

- Φυσικά γιατρέ μου, περάστε!

Ένα σύγκρυο διαπέρασε τον Ιγνάτιο καθώς μπήκε μέσα… ένα άσχημο προαίσθημα του έλεγε να μην μπει, αλλά μπήκε…. Πρόσεξε ότι η δαιμόνισσα δεν είχε δύο πόδια, αλλά μία ουρά, σαν μεγάλου φιδιού, που όμως δεν κουραζόταν να περπατάει γιατί κινούταν αιωρούμενη όπου ήθελε…..

- Ναι, γιατρέ μου, σας γνωρίζω… Είναι συγκινητική η προσπάθεια σας να με κάνετε να μιλήσω… Αυτά τα χάπια φταίνε που δεν μπορώ να εξωτερικευτώ…. Χα χα πόσο τρόμαξε εκείνη η χαζούλα που θα καθάριζα με το μαχαίρι….. Δεν πρόλαβα όμως…  Δυστυχώς υποφέρω σε αυτό το ασθενικό σώμα που βρίσκομαι…. Χρειάζομαι ένα νέο σώμα πια….

- Μα εσείς είστε η Χούλια Κάρβες; Ποιο είναι τότε το κοριτσάκι με τη μπλε μπιτζαμούλα που είδα τις προάλλες;

- Αααα ναι, είναι και αυτή, επίσης, η Χούλια Κάρβες…. Έφυγε τις προάλλες το παλιόπαιδο και ενοχλούσε τα ξένα σπίτια… τη μάλωσα, δεν θα σας ξαναενοχλήσει….  Εγώ είμαι το αφεντικό, αυτή είναι ένα δουλικό, απλά εξυπηρετεί…. Συγνώμη, είστε τόση ώρα και δεν σας πρόσφερα τίποτα….  Χούλια έλα εδώ!

Το κοριτσάκι με τα μεγάλα θαμπά μάτια, και με τη μπλε μπιτζαμούλα μπήκε στο δωμάτιο, είχε τη πιο θλιμμένη και θλιβερή έκφραση που είχε δει ο ποτέ ο Ιγνάτιο. Στάθηκε υποταγμένη στο μέσο του δωματίου, έσκυψε το κεφάλι της και η δαιμόνισσα, λαίμαργα, άρχισε να τη ρουφάει πίσω από τον αυχένα της…..

- Μμμμμ μίγμα από αίμα και νωτιαίο μυελό…. Υπέροχο…. Θα θέλατε λίγο να ρουφήξετε και εσείς γιατρέ;

Ο Ιγνάτιο με αηδία έγνεψε αρνητικά.

- Πήγαινε τώρα μικρή Χούλια στο δωμάτιο σου να ξεκουραστείς μέχρι το πρωινό. Γιατρέ μου θα συμφωνήσετε ότι το πρωινό είναι το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας. Είναι σημαντικό λοιπόν να ξεκουραστεί, γιατί μπορώ να απολαύσω έτσι καλύτερα το πρωινό μου…. Τι να κάνεις όμως, πώς να θρέψει ένα τόσο δα μικρό, μια διαβολογυναίκα που είμαι εγώ….

Τον κοίταξε στα μάτια και ο Ιγνάτιο ένιωσε μία μαγνητική έλξη να τον υπνωτίζει. Για μια στιγμή αισθάνθηκε ότι θα ήθελε να έρθει κοντά στη δαιμόνισσα, όποιες και αν ήταν οι συνέπειες…. Η δαιμόνισσα χαμογελαστή τον πλησίαζε…. Έγλυφε τη γλώσσα της στους κυνόδοντες της…..

- Μη την αφήσεις να σε πλησιάσει! Άκουσε ή μάλλον αισθάνθηκε μία φωνή μέσα του. Ο Ιγνάτιο σήκωσε ψηλά τον μπλε κρύσταλλο, που έλαμπε μέσα στο υποσκότεινο δωμάτιο. Η δαιμόνισσα γρυλίζοντας πισωπάτησε… Για μια στιγμή φάνηκε ότι θα έκανε επίθεση, μετά όμως χαμογέλασε ψεύτικα.

- Θα μπορούσαμε να περάσουμε καλά εμείς οι δυο γιατρέ μου…. Γιατί δεν αφήνετε αυτό το παλιογυαλάκι, και να έρθουμε πιο κοντά;

- Θα προτιμούσα όχι, κυρία. Θα ήθελα να μου πείτε τώρα τη δική σας ιστορία, τη δική σας περίπτωση της Χούλια Κάρβες…..   



.......

«Αφού το θέλετε γιατρέ μου, ευχαρίστως να σας πω την ιστορία μου», είπε η Δαιμόνισσα.  Εδώ στον κατώτερο κόσμο των πνευμάτων είμαι μία οντότητα, στον φυσικό σας κόσμο ωστόσο είμαι απλά ένα μέρος του ασυνείδητου σας, μία φωνή, ένας ψίθυρος. Οι περισσότεροι από σας κάνουν το λάθος να πιστέψουν ότι εγώ είμαι αυτοί, αν και εάν προσέξουν τη φωνή μου, τους μιλάω σε δεύτερο πρόσωπο: «Κάνε αυτό…… είδες τι σου είπε…….. σίγουρα το κάνει αυτό για να σου τη φέρει…. κλπ»

Το φάντασμα που θα πάει να κυριαρχήσει σχετίζεται με το τι ιδιότητα έχει το ανώτερο πνεύμα, εάν είναι ειδικός στο να δίνει αφθονία στους ανθρώπους, τότε το φάντασμα θα είναι ένας φοβερός τσιγκούνης. Εγώ είμαι ο σκοτεινός καθρέπτης της Αγγελικής Χούλια, και μισώ τους ανθρώπους, μου αρέσει να τους επιτίθεμαι, είμαι πολύ πανούργα και καταφερτζού και σε αυτή την ενσάρκωση της Χούλια, αυτής που μάταια προσπαθείτε να βοηθήσετε στο ίδρυμα, έχω κυριαρχήσει από παλιά, βλέπετε έκανε το λάθος να με πιστέψει…

- Αφού είσαι μόνο ένα μέρος του ασυνείδητου, πως τα κατάφερες να σε πιστέψει; Ποια είναι τα κόλπα σου;

- Χα,χα χα είμαι ειδική στο να την εξαπατάω από μικρή. Την κάνω πάντα να πιστεύει ότι αυτή έχει δίκαιο και οι άλλοι άδικο, γενικά φέρομαι απαίσια στους άλλους ανθρώπους, με αγένεια, δρω ξεδιάντροπα για το προσωπικό μου συμφέρον, τη κάνω ωστόσο να πιστεύει ότι οι άλλοι την αδικούν. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που δέχονται αυτή την επίθεση αντιδράνε αναλόγως, αλλάζω τις εντυπώσεις της Χούλια όμως κάνοντας την να πιστέψει ότι αυτοί της επιτέθηκαν πρώτα, και ότι αυτή καλά κάνει και τους επιτίθεται μια και είναι αμυνόμενη.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, ευτυχώς η μειοψηφία, που είναι ευγενείς και της φέρονται με αγάπη, εκεί πάλι θολώνω τα νερά και της αλλάζω το μνημονικό και τις εντυπώσεις. Ξεχνάει αυτά που είπε και έκανε, και τη κάνω να ξεχνάει και αυτά που της έχουν πει, με τις μοχθηρές σκέψεις μου, αντίθετα την παρακινώ να τους παρεξηγήσει και να τους προσβάλει, έτσι αυτοί αναγκάζονται να φεύγουν μακριά της. Φτάνει στο σημείο να πιστέψει ότι όλος ο κόσμος την αδικεί, ότι την αποφεύγουν επειδή δεν είναι ευγενείς, ενώ αντίθετα την αποφεύγουν επειδή απλά τους έχει προσβάλει και το καημένο η Χούλια δεν το έχει καταλάβει!

- Εσύ είσαι πολύ προχωρημένη βλέπω!

- Και που να δεις το αποκορύφωμα: Την αποτελειώνω με τη θλίψη, αφού την έχω κάνει να πιστέψει ότι την απόρριψαν (ενώ στη πραγματικότητα αυτή τους έχει όλους απορρίψει). Μένει εντελώς μόνη της πια, αφού έχω καταφέρει να τους διώξω όλους και τότε ….. την παρηγορώ. Της λέω πόσο άσχημα της φέρονται, ότι δεν της αξίζει τέτοια συμπεριφορά, ότι κανένας δεν είναι καλός, και ότι η μοναδική της φίλη, είμαι εγώ, σε εμένα μπορεί να νιώθει ασφάλεια και κατανόηση, αποκρύπτοντας της βέβαια ότι εγώ την έχω καταστρέψει. Με αυτό τον τρόπο της στερώ και τη μοναδική της διέξοδο να απελευθερωθεί.

- Αλήθεια, ποια είναι η μοναδική της διέξοδος για απελευθέρωση;

- Η Αγγελική Χούλια (πφφφ πόσο την αντιπαθώ) ζει στους ανώτερους κόσμους. Αυτή είναι το υπερσυνείδητό της, ωστόσο μπορεί να της μιλήσει μόνο όταν η φυσική Χούλια είναι χαρούμενη και ευτυχισμένη, όταν αγαπάει και την αγαπούν. Το μέλημα μου λοιπόν είναι πάντα να τη διατηρώ στο χώμα, τη φυσική Χούλια, με τις δηλητηριώδεις σκέψεις μου, τα εγωιστικά συναισθήματά μου, και τις αγενείς πράξεις μου. Έχω πάντα συνοδό μου μία μαύρη αύρα που απλώνεται σαν σύννεφο οπουδήποτε κινείται η φυσική Χούλια, δηλητηριάζοντας το περιβάλλον και κάνοντας τους αγενείς να εκδηλώνονται και τους ευγενείς να… φεύγουν.

- Για να συνοψίσουμε λοιπόν κυρία Δαιμόνισσα. Η φυσική Χούλια έχει δύο φωνές που μπορούν να της μιλήσουν: Όταν είναι δυστυχισμένη ακούει εσένα, τη Δαιμόνισσα, όταν είναι ευτυχισμένη, ακούει την Αγγελική Χούλια.

- Ναι, γιατρέ μου! Τόσο απλό είναι, αλλά και τόσο δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Η Χούλια στη ζωή της καταλάβαινε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, έψαχνε να βρει τη λύτρωση στα βιβλία, σε φίλους, σε δουλειές, σε προσευχές, σε γιατρούς…. Η Λύση ωστόσο ήταν μέσα της.

- Σε ευχαριστώ κυρία Δαιμόνισσα, τώρα πια πρέπει να φύγω…

- Να φύγεις γιατρέ μου, αλλά να ξέρεις ότι στη περίπτωση της Χούλια Κάρβες, δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα πια, εγώ είμαι η νικήτρια αυτής της παρτίδας….

Ο Ιγνάτιο ξύπνησε από την επίσκεψή του στο κατώτερο κόσμο των πνευμάτων. Η γιαγιά του τον περίμενε, στα μάτια της μπορούσες να μαντέψεις ότι κάτι παραπάνω καταλάβαινε…

- Πρέπει να φύγω γιαγιά, πρέπει να προσπαθήσω να προλάβω…

- Να φύγεις παιδί μου, αύριο το πρωί να φύγεις. Θα σου δώσω αυτόν τον ιώδη κρύσταλλο. Εάν πας σε ένα δάσος, θα σε βοηθήσουν τα πνεύματα των δέντρων να πας στο ανώτερο κόσμο των πνευμάτων, νομίζω ότι μπορεί να σου χρησιμεύσει αυτό, κοιμήσου τώρα…

Ο Ιγνάτιο την επόμενη μέρα το πρωί έφυγε, ταξίδεψε κάμποσες ώρες και το απόγευμα έφτασε στο σταθμό του τραίνου. Πηγαίνοντας να βγάλει εισιτήριο τον ενημέρωσαν ότι το απογευματινό τραίνο είχε πάθει βλάβη και θα έπρεπε να περιμένει μία ολόκληρη μέρα, και να φύγει με το αυριανό απογευματινό τραίνο.

Ο Ιγνάτιο έψαξε να βρει κάποιον άλλο τρόπο να φύγει… Μάταια… Διανυκτέρευσε στο πανδοχείο της πόλης…. Έκανε έναν ανήσυχο ύπνο με πολλά δυσοίωνα όνειρα…..  

.......
 

Ο Ιγνάτιο είδε ένα άσχημο όνειρο: Ένα σκοτεινό μέρος…. Σοκάκια…. το πράσινο σπίτι…. Μια λιτή κηδεία… ένα μικρό φέρετρο στο κάρο, από πίσω ο παπάς, ο νεκροθάφτης, ένας δικηγόρος και …. αυτός, ο Ιγνάτιο…. Ο Ιγνάτιο σοκαρίστηκε ξυπνώντας: «Ώστε ότι έκανα ήταν μάταιο; Έχασα το παιχνίδι;»

Την επόμενη μέρα το πρωί, ο Ιγνάτιο σκέφτηκε να παίξει το τελευταίο του χαρτί: Είχε χρόνο μέχρι το απογευματινό τραίνο, νοίκιασε ένα άλογο, ρώτησε κατά που θα συναντήσει δάσος και κάλπασε μακριά, έχοντας μαζί του τον ιώδη κρύσταλλο. Δεν θα είχε τη προστατευτική παρουσία της γιαγιάς του αυτή τη φορά, θα δοκίμαζε να κάνει ένα ταξίδι εντελώς στο άγνωστο αυτή τη φορά. Θα έπρεπε να ζητήσει βοήθεια από τη Φωτεινή Χούλια ….

Έφτασε σε ένα απόμερο, βαθύ σημείο στο δάσος, όπου δέσποζαν μεγάλα δέντρα. Κάθησε κάτω από ένα δέντρο και κρατώντας τον ιώδη κρύσταλλο, ζήτησε ευγενικά βοήθεια από τα πνεύματα του δάσους και αυτά του την έδωσαν ευγενικά, ένιωσε αμέσως να ζαλίζεται, και να εισέρχεται σε μία ιώδη δίνη που κατάπινε το σώμα του…. Η τελευταία του σκέψη ήταν «Ή όλα η τίποτα, θέλω να δω την Φωτεινή Χούλια….»

Όλος ο κόσμος ή μάλλον όλοι οι κόσμοι περιστρέφονταν γύρω του προκαλώντας του την απόλυτη σύγχυση… ωστόσο όταν σταμάτησε αυτή η δυσάρεστη κατάσταση βρέθηκε ξανά στο δάσος που ήταν πιο πριν με τη διαφορά ότι όλα ήταν πιο φωτεινά, πιο χρωματιστά και όλα πάλλονταν από ζωή και ενέργεια, τα δέντρα μιλούσαν και περπατούσαν, νάνοι μπαινοβγαίναν σε μικρές σπηλιές και μικροσκοπικές νεράιδες πετούσαν ασταμάτητα…. Είχε φτάσει στον ανώτερο κόσμο των πνευμάτων!

Ο Ιγνάτιο βρέθηκε σε ένα καταπράσινο λιβάδι. Το γρασίδι και η ίδια η Γη πάλλονταν στο φύσημα του σιγανού αέρα.  Όλα ήταν τόσο ρευστά σε αυτό τον κόσμο! Η φωτεινή Χούλια σαν μία νεράιδα του παραμυθιού ήταν μπροστά του, ξανθιά, μεγαλόπρεπη, ντυμένη στα λευκά και τόσο μα τόσο φωτεινή!

- «Καλοσώρισες Ιγνάτιο στα μέρη μας!»

- «Καλώς σας βρήκα κυρία!»

- «Αφού κατάφερες να έρθεις ως εδώ θα σου εξηγήσω αμέσως αυτό για το οποίο έχεις έρθει. Αν σε ένα πράσινο λιβάδι δεις μία όμορφη πεταλούδα, και σε ένα λάκκο χώμα ένα σκουλήκι, θα σκεφτείς ότι έχεις να κάνεις με δύο όντα…. Όχι, δεν είναι έτσι…. Η πεταλούδα και το σκουλήκι είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα, διαφέρουν μόνο στο βιότοπο και στη ….. συχνότητα. Καταλαβαίνεις λοιπόν τι σχέση έχω εγώ με τη Δαιμόνισσα;»

- «…. Είσαι το ίδιο πράγμα, φωτεινή σε ένα κόσμο φωτεινό και σκοτεινή σε ένα μέρος με σκιά….» Ο Ιγνάτιο εξεπλάγην ο ίδιος από την απάντηση του, είχε και ο ίδιος γίνει φωτεινότερος και σοφότερος σε αυτό τον κόσμο!

- «Ναι, έτσι είναι Ιγνάτιο! Άρα για να σώσεις τη μικρή Χούλια από τη Δαιμόνισσα θα πρέπει να μεταμορφώσεις τη Δαιμόνισσα.»

Η Φωτεινή Χούλια πήρε τον ιώδη κρύσταλλο, τον ακούμπησε στη καρδιά της και αυτός άρχισε να φορτίζεται με την ενέργεια του ανώτερου κόσμου, γέμιζε, γέμιζε και γινόταν φωτεινότερος ο ιώδης κρύσταλλος, μέχρι που ο Ιγνάτιο δεν άντεχε να τον βλέπει….

«Πάρε τον κρύσταλλο Ιγνάτιο, γνωρίζεις τι να τον κάνεις!»

Ο Ιγνάτιο επέστρεψε στο φυσικό κόσμο στο Δάσος… Ο ιώδης κρύσταλλος λαμπύριζε παράξενα όλο ενέργεια…. Ο Ιγνάτιο αμέσως έκαψε τα ινδιάνικα χόρτα και μεταφέρθηκε στο κατώτερο κόσμο των πνευμάτων… στο γνώριμο πράσινο σπίτι…. Προχώρησε με δύναμη και αυτοπεποίθηση πια…

- «Φύγε!» τον υποδέχτηκε ουρλιάζοντας η Δαιμόνισσα, αλλά πισωπάτησε μη μπορώντας να αντέξει το φως του ιώδους κρυστάλλου. Στο μέσο του δωματίου ήταν η μικρή Χούλια…. Ο Ιγνάτιο πήγε σε αυτήν και ακούμπησε τον ιώδη κρύσταλλο στο μέτωπο της…. Το δωμάτιο άρχισε να φωτίζεται απόκοσμα… Ο κρύσταλλος ελευθέρωνε τη τεράστια ενέργεια του, φωτίζοντας τα πάντα….. Η Δαιμόνισσα στην αρχή ούρλιαζε, αλλά μετά μεταμορφωνόταν σε ένα ον πιο όμορφο πιο φωτεινό και πιο αέρινο, που λάμβανε με μεγάλη χαρά αυτή την ενέργεια με τεράστια χαρά και ικανοποίηση….

- «Επιτέλους, ελευθερώθηκα» είπε πριν φύγει από αυτό το σκοτεινό κόσμο και ταξιδέψει σε ένα πιο φωτεινό….. Το δωμάτιο είχε γίνει πιο φωτεινό και η μικρή Χούλια, ελεύθερη από τον εφιάλτη πια λες και μεγάλωσε, λες και έγινε αμέσως πιο σοφή και πιο δυνατή…

- «Σε ευχαριστώ Ιγνάτιο, σε ευχαριστώ για όλες τις προσπάθειες σου να ξυπνήσω σε αυτό το άσυλο… Σε βεβαιώνω, άκουγα κάθε σου λέξη, κάθε προσπάθεια σου να με ξυπνήσεις, επιτέλους η πεταλούδα μπορεί τώρα να ελευθερωθεί και να πετάξει μακριά…..»

…..

Ο Ιγνάτιο ταξίδεψε το απόγευμα και όλη νύχτα με το τραίνο…. Έφτασε απογευματάκι πια στο άσυλο…. Μία καμπάνα χτυπούσε πένθιμα….  Πήγε με όλη του τη δύναμη στο γραφείο.

«Η κυρία Χούλια Κάρβες πέθανε χθες, Γιατρέ!» είπε η ξινή γραμματέας «Ο Διευθυντής σας παραγγέλνει να υπογράψετε το πιστοποιητικό θανάτου…. Είναι δική σας δουλειά…. Ίσα που προλαβαίνετε τη πομπή….»

Ο Ιγνάτιο υπέγραψε βιαστικά το πιστοποιητικό και υπέβαλλε συνοπτικά τη παραίτησή του….

Η πομπή που είχε ονειρευτεί πήγαινε για το νεκροταφείο…. Το φέρετρο, ο παπάς, ο νεκροθάφτης, ο δικηγόρος της οικογένειας και αυτός….  Σε λίγο όλα είχαν τελειώσει…..

Κάτι ωστόσο δεν ταίριαζε καλά σε αυτή την ιστορία… Ο Ιγνάτιο ήξερε ότι εφόσον είχε αλλάξει η εσωτερική κατάσταση θα έπρεπε να άλλαζε και η εξωτερική στο φυσικό κόσμο….

…..

Στο δωμάτιο του τον ενημέρωσαν ότι τον περίμενε μία γυναίκα…. Ήταν η Χούλια, πιο ζωντανή και πιο καλά από ποτέ!

- Καλησπέρα Ιγνάτιο, είπα να αλλάξω λίγο περιβάλλον….

- Χαχαχα καλησπέρα Χούλια…. Πως τα κατάφερες και τους ξεγέλασες; Και τι ακριβώς ήταν στο φέρετρο;

- Έκανα μια νεκροφάνεια μούρλια…. Στο φέρετρο έβαλα μερικές πέτρες….

- Είμαστε ελεύθεροι πια, μπορούμε να φύγουμε μαζί… Αν το θες και εσύ βέβαια… θα πάμε στη γιαγιά μου… ένας νέος δρόμος ανοίχτηκε πια….

- Αγάπη μου θα ήθελα ωστόσο να σου εξομολογηθώ, ότι από την αρχή το είχα έτσι σχεδιάσει ώστε να μπορέσεις να φύγεις από αυτή τη θλιβερή επιστήμη που διάλεξες και είχες κολλήσει και να βρεις το αληθινό νόημα της ζωής σου… ελπίζω να με συγχωρέσεις για αυτή τη παράσταση που έστησα….

- Δεν τίθεται κανένα τέτοιο θέμα, η παράστασή σου ήταν η καλύτερη που μπορούσε να παιχτεί και μάλιστα σε πολλούς κόσμους!