ΔΝΕΙΣΤΕΡΟΣ

Θα μπορούσε να διηγείται ο καταγόμενος από τη Γρανίτσα, τότε Ταγματάρχης Κωνσταντίνου Ιωάννης, από τις επιχειρήσεις στην Ουκρανία το 1919 :

Μπροστά μας ο Δνείστερος, σύνορο Ρωσίας και Βεσσαραβίας. Από τα χιόνια που έλιωναν, πλημμυρισμένος…. Μία πλωτή γέφυρα που φτιάξαν Γάλλοι και Πολωνοί μηχανικοί, κρατούσε ακόμα…. Μπορεί να πνιγόμασταν αν προχωρούσαμε, αν μέναμε θα μας αιχμαλωτίζαν οι Μπολσεβίκοι, έπρεπε να προχωρήσουμε…..

Αμέσως μετά τη Δύση περνάμε τη γέφυρα, τρίζουν τα ξύλα και τα σχοινιά, ενώ περνάμε κρατώντας και την αναπνοή μας ακόμα. Το πλάτος του ποταμού 200 μέτρα, το βάθος 20…. Περνάμε!!! Για δυστυχία μας όμως ο δρόμος απέναντι ακολουθεί τη κοίτη του ποταμού και κάνει ζικ – ζακ…. Συνεχώς πλημμυρίζει όμως, στην αρχή τσαλαβουτάμε, κατόπιν μέσα στη νύχτα το νερό φτάνει στο καλάμι, μετά στα γόνατα, κάνουμε έτσι πορεία χιλιομέτρων…

Το νερό περνάει πια τα γόνατα, κάθε μας βήμα αβέβαιο, βλέπουμε να πλησιάζει ο θάνατος μας, άδοξος, μέσα στη νύχτα από πνιγμό…. Οι άνδρες από συγκίνηση και ανησυχία, φτάνουν στον θυμό και τη παράνοια. Αρχίζουν να βρίζουν τον Βενιζέλο, τους Αξιωματικούς, Θεούς και δαίμονες με ότι πιο χυδαίο τρόπο…. Πυροβολούν και ρίχνουν οπλοβομβίδες μέσα στη νύχτα…. Τα Ρουμανικά φυλάκια μη γνωρίζοντας τι γίνεται αρχίζουν και αυτά να πυροβολούν….

Οι άνδρες βρήκαν ευκαιρία και ρίξαν στο ποτάμι τον παπά του συντάγματος που δεν χώνευαν, ως παπά της αμύνης… Με δυσκολία μπορέσαμε και τον ψαρέψαμε ζωντανό μέσα στη νύχτα…. Αυτός έντρομος και λυπημένος… είχε μόλις χάσει για πάντα το κιβώτιο του, που κουβαλούσε με κάθε ευλάβεια όπου πήγαινε: 100 κονσέρβες ψάρι….

Ανασυντάσσω με φωνές τα τμήματα…. Ευτυχώς βρίσκουμε έναν λοφίσκο μέσα στη νύχτα, ανεβαίνουμε σε αυτόν και κατάκοποι κοιμόμαστε…..

Έντρομοι ξυπνάμε την αυγή: Παντού γύρω μας νερά…. Ο Δνείστερος πλημμύρισε και άλλο και ο λοφίσκος μας ήταν πια νησάκι….. τα νερά άρχισαν να μας παρασέρνουν …. Ιππεύω και τα νερά φτάνουν στην κοιλιά του αλόγου…. Δαιμονίζομαι και εγώ, ψάχνω για πέρασμα και φωνάζοντας τους λέω να κάνουν αλυσίδα, να κολυμπήσουν, να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον…. Παλεύουμε με τα νερά 2 ώρες…. Σωζόμαστε όλοι, χάνοντας όμως τα λίγα εφόδια μας…  τέλειοι ναυαγοί φτάνουμε στη κωμόπολη Παλάγκα….

Σε λίγες μέρες είναι Πάσχα…. Η Μεραρχία έβγαλε τρομερές διαταγές για να μην πυροβολήσουν οι άνδρες στην Ανάσταση…. Ωστόσο είχαμε να κάνουμε με Ρωμιούς… σε κάθε χαρά πρέπει να πυροβολήσουν, ας σκοτώσουν τη νύφη τους, το γαμπρό τους ή τον πατέρα τους…. Προέχει το έθιμο…

Αμέσως μετά την Ανάσταση κατά μήκος του Δνείστερου, σε όλες τις κωμοπόλεις και παντού όπου υπήρχαν Έλληνες στρατιώτες αρχίζει το τουφεκίδι, χειροβομβίδες, οπλοβομβίδες, ότι είχανε το κάψανε….. πραγματικό πανδαιμόνιο…. Οι Ρουμάνοι τηλεφωνούν: Επίθεση του εχθρού; Ήρθαν οι Μπολσεβίκοι; - Τους καθησυχάζουμε: «Οι Έλληνες είναι….».

Στην εκκλησία επαναλαμβάνεται: «Χριστός Βοσκρέτσι – Βοίτσινο Βοσκρέτσι»: Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη! Σωθήκαμε άραγε;        

Βασισμένο στο προσωπικό Ημερολόγιο του Στρατηγού Κωνσταντίνου Ιωάννη.

http://emmkopanakis.blogspot.gr/