ΤΟ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟ ΝΕΡΟ

Είμαι ένα μέρος της Ζωής, πάντα αντιπροσώπευα τη κίνηση, τη δημιουργικότητα, αλλά πάνω από όλα την ίδια τη Ζωή. Είμαι το δώρο της μεγάλης Μητέρας σε ένα τόπο, και εκεί που πάω με συντροφεύουν δέντρα αιωνόβια, φύλακες της μαγείας μου και ζώα που χαίρονται το δώρο μου και τέλος άνθρωποι.

Άνθρωποι που παίρνουν δύναμη από τη δύναμή μου και Ζωή από τη ζωή μου. Έτσι ήταν πάντα από παλιά, ακόμα και σε αυτές τις εποχές που έχει ξεθωριάσει η μαγεία μου. Τώρα τελευταία με μετράνε με κυβικά και παροχές, με εκτρέπουν από το φυσικό δρόμο μου, και ζητάνε να βγάζουν ενέργεια από μένα, ακριβώς επειδή δεν μπορούν να κατανοήσουν τη φυσική μου δύναμη. Με πληγώνουν, όποτε με χρησιμοποιούν από κρυστάλλινο νερό με κάνουν βρωμιά, που στη συνέχεια βάζουν χλωρίνη και χημικά για να με πίνουν.

Συνεχίζω όμως να είμαι το Δώρο, συνεχίζω να είμαι η Ζωή, συνεχίζω να καθαρίζω να ανανεώνω, να θεραπεύω. Συνεχίζω να μιλάω στις καρδιές των ανθρώπων, και με ακούνε αυτοί που ξέρουν να αφήνουν πίσω τους όσα έχουν μάθει και μπορούν να ξαναγίνονται πάλι παιδιά. Αφήνουν τις αφιλόξενες και νεκρές πόλεις τους, άξιες μόνο για να ζουν σκλάβοι και φαντάσματα που ζουν για το συμφέρον και θέλουν πάλι να γίνουν ένα με εμένα, ακόμα και όταν δεν το καταλαβαίνουν συνειδητά.

Είμαι εγώ που απαντάω στην ικεσία για ζωή, μου μιλάνε τα δέντρα, από τα πιο μεγάλα και σεβάσμια μέχρι το ταπεινό χορταράκι, και τότε είναι που γίνομαι βροχή. Όταν σηκώνουν τα κλαδιά τους σαν χέρια που ζητάνε, πως θα μπορούσα να αρνηθώ; Και όταν είναι κομμένα κούτσουρα στο χώμα, η προσευχή τους διακόπτεται και η ευλογία μου δεν ξέρει που να πάει. Και τότε η ευλογία γίνεται ξηρασία ή πλημμύρα…

Το φυσικό για μένα, το νερό, είναι να δίνω την ευλογία μου και τα δυνατά μου σημεία είναι ακριβώς εκεί που αναβλύζω, παγωμένο, κρυστάλλινο, γάργαρο. Οι πηγές μου έχουν κάτι το ιερό και μοναδικό. Καμιά φορά όμως οι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν και με φυλακίζουν, και με βάζουν να πηγαίνω σε αυλάκια για το πότισμα, όχι ότι είναι κακό αυτό, ας ποτίσω, αλλά στο σημείο ακριβώς που αναβλύζω είναι όλη η μαγεία, να με ακούς να βγαίνω από τη Μητέρα Γη, και να αισθάνεσαι τη δροσιά μου. Μετά ας πηγαίνει το νερό στα αυλάκια…

Φτιάξτε αγαπημένοι μου άνθρωποι βρύσες εκεί που αναβλύζω. Αναδείξτε ένα Κεφαλόβρυσο και μην με φυλακίζετε, γιατί η φύση μου είναι ακριβώς να σας ευλογώ στις πηγές μου. Και τότε οι άνθρωποι θα έρχονται ακριβώς εκεί να πίνουν από τις πηγές, να ακούνε το πρόσχαρο και παιχνιδιάρικο ήχο μου, να θαυμάζουν όλο το τοπίο, τα δέντρα, τα μονοπάτια, και να μπορώ πάλι να είμαι ένα σημείο αναφοράς, το σημαντικότερο μάλιστα σε ένα τόπο.

Είναι μία ευκαιρία εκεί που αναβλύζω να είναι ένα έργο τέχνης από πέτρα και όχι ένα άσχημο κατασκεύασμα από μπετόν, να είναι μία ομορφιά του ανθρώπου που να συνταιριάζει με την ομορφιά της Φύσης. Να είναι κάτι που θέλει να δει, να φωτογραφίσει ο επισκέπτης, ώστε με την θύμηση της εικόνας μου να θυμάται εμένα…  Να είναι κάτι που έρχεται ο άλλος για να δει και να θαυμάσει, κάτι από την αρχαία ομορφιά των πηγών της Χρύσως, όχι κάτι το οποίο είναι κρυμμένο, και ο κόσμος περνάει χωρίς να με καταλαβαίνει….

Δώστε ξανά το Κεφαλόβρυσο στο Κεφαλόβρυσο!