Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένας νεαρός οδοιπόρος… Ανεβαίνοντας το μονοπάτι στο δάσος της επιβίωσης, ένα στριφογυριστό και κάποιες φορές επικίνδυνο μονοπάτι, έφτασε σε ένα σταυροδρόμι….

Ο δρόμος αριστερά του ήταν μεγάλος και ίσιος, δεξιά του μικρός και ανηφορικός…  Μία αλεπού χαμογελαστή ήρθε κοντά του … ομιλητική και πρόσχαρη του μίλησε για τον καιρό, για τα πράγματα, για τους ανθρώπους… «Φίλε από δω πρέπει να πας, από δω αριστερά είναι ο δρόμος σου, να κοίτα πόσες πατημασιές έχει αυτός ο δρόμος… ο άλλος δεξιά δεν έχει καμία….»

Στο δεξιό δρόμο ήταν ένας αετός, ένα μεγαλόπρεπο πουλί, που στεκόταν με αξιοπρέπεια στο δρόμο του… Δεν έλεγε τίποτα, αλλά έβγαζε έναν άφαντο πόνο…

Ο οδοιπόρος μηχανικά έκανε να ακολουθήσει τον μεγάλο δρόμο αριστερά του, κάτι αδιευκρίνιστο μέσα του, ωστόσο τον έκανε να αλλάξει γνώμη….

Ο αετός πετώντας, τον συνόδευε στο ανηφορικό μονοπάτι δεξιά, μέχρι που αυτό περνώντας μέσα από βράχια, γκρεμούς και σάρες, έφτασε στο τέλος της κοιλάδας και βγήκε σε ουράνια καταπράσινα λιβάδια….

Τότε του μίλησε ο αετός: «Είμαι υπερήφανος για σένα.. επιτέλους κατάφερες αυτή τη φορά να βρεις το δρόμο που οδηγεί έξω από τη κοιλάδα της λήθης και της επανάληψης…»

- «Ήταν το κρίσιμο σταυροδρόμι που πήγα δεξιά, έτσι; Αλλά εξήγησε μου σε παρακαλώ, στο μονοπάτι της αλεπούς, γιατί είχε τόσα πολλά πατήματα;»

- «Ήταν τα δικά σου πατήματα φίλε μου… έκανες πολλές φορές τον ίδιο δρόμο στη κοιλάδα της λήθης….»