ΤΟ ΣΚΙΟΦΥΛΛΟ

Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένα φύλλο… Άνηκε σε έναν σεβάσμιο πλάτανο, που είχε φυτρώσει στις πηγές των υδάτων, που όλα μαζί μαζεύονταν και κάνανε τον ποταμό, και ο ποταμός έκανε την εύφορη κοιλάδα, και πλήθος από χωριουδάκια ήταν σε κάθε στροφή του, και μυρμηγκιές ανθρώπων, ξωμάχων ζούσαν στην εύφορη κοιλάδα…

Το φύλλο ήταν απόλυτα ευτυχισμένο, την ημέρα να το χαϊδεύει ο ήλιος και το βράδυ να το νανουρίζει η νυχτερινή δροσιά… Ήταν στη φύση του να ζει απλά την άφατη και αναίτια ευτυχία της κάθε στιγμής….

Μια μέρα, ένας άνθρωπος, κάποιος που οι υπόλοιποι θεωρούσαν σπουδαίο, γιατί ήταν πλούσιος μηχανικός και πολυμήχανος, κάθισε στην σκιά του πλατάνου, στα πλαίσια ενός ταξιδιού που έκανε για να κάνει στις προτάσεις του, για ανάπτυξη στη κεντρική κυβέρνηση. Τον συνόδευε ο πρόεδρος του γειτονικού χωριού και δεν έχασε την ευκαιρία να τον ρωτήσει πως μπορούσε να αναπτυχθεί αυτός ο τόπος….

«Το κλειδί πρόεδρε, είναι να αντιληφθείς και να μετρήσεις αναλυτικά την αξία του κάθε πράγματος, έτσι μπορείς να εξάγεις συμπέρασμα τι μπορείς να εκμεταλλευτείς… Από το πιο μεγάλο στο πιο μικρό… Θα σου δώσω ένα παράδειγμα: Αν μετρήσεις τη παροχή του ποταμού, που παράγεται από τις υδατοπτώσεις, θα έχεις τα αρδευόμενα στρέμματα, άρα το δυναμικό της γεωργικής παραγωγής της κοιλάδας… Ακόμα και αυτό το φύλλο που βρίσκεται από πάνω μου έχει μία αξία: Μου κάνει σκιά, τώρα που ο ήλιος καίει, και σε λίγο καιρό θα γίνει πάλι τίποτα… θα γίνει χώμα…»

Σε λίγο έφυγαν οι άνθρωποι.. και έμεινε το φύλλο με μία απορία: Μα αυτή είναι η αξία μου στη ζωή; Εάν έρθει κάποιος από κάτω θα του κάνω σκιά, και πέρα από αυτό τίποτα; Και όλα αυτά τα νεκρά φύλλα που βλέπω κάτω στο χώμα, ένα με αυτά θα γίνω και εγώ; Ένα ασήμαντο σκιόφυλλο είμαι στη ζωή… Και ήταν η πρώτη φορά που λυπήθηκε…

Το ίδιο βράδυ πέρασε ένας Άγγελος του Θεού, αόρατος στους ανθρώπους, που είχε αρμοδιότητα να παρατηρεί τη πλάση, και να δίνει αναφορά στο Θεό για το τι πρέπει να γίνει…  Τον συνόδευε το πνεύμα του ποταμού και δεν έχασε ευκαιρία να τον ρωτήσει: Πότε θα ξαναγίνει παράδεισος η Γη;

Και ο Άγγελος απάντησε: «Αυτό δουλεύουμε αιώνες τώρα… Είμαστε κοντά σε αυτό….. Κάθε πράγμα είναι σημαντικό… Χρειάζεται όμως και ο άνθρωπος να καταλάβει με τη καρδιά του αυτό που Είναι…»

Το φύλλο με συστολή, ρώτησε τον Άγγελο: «Εγώ το φύλλο, χρειάζεται να καταλάβω και εγώ αυτό που Είμαι; Νομίζω ότι δεν είμαι κάτι σημαντικό…»

Ο Άγγελος χαμογελώντας απάντησε: «Μα φυσικά και είσαι σημαντικό… Στα μάτια τα δικά μου δεν είσαι ένα φύλλο, αλλά είσαι ο πλάτανος…..

Στα μάτια τα δικά μου, ο πλάτανος είναι η ίδια η Φύση… Και η Φύση είναι ο ίδιος ο Θεός που πήρε μορφή…  

Και το πιο σημαντικό που μπορείς να κάνεις είναι να συνεχίσεις αυτό που έκανες πριν την επίσκεψη του ανθρώπου: Να συνεχίσεις να είσαι απλά χωρίς λόγο ευτυχισμένο…»