Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΟΙΛΑΔΑ

Οι άνθρωποι της σκοτεινής κοιλάδας ζούσαν εκεί πάντα από όσο μπορούσαν να θυμούνται. Δεν τους άρεσε εκεί που ήταν, στο σκοτάδι και στη βρωμιά, και παραπονιόντουσαν πάντα για αυτό. Τους έφταιγαν αυτοί που κυβερνούσαν, η παιδεία, ο διπλανός, ο γείτονας, η μοίρα τους η κακή, υποτάσσονταν ωστόσο και κάναν ότι τους λέγανε γιατί δεν ξέραν κάτι καλύτερο να κάνουν και περιμέναν κάποιον να ‘ρθει να τους λυτρώσει, σαν Βασιλιάς, σαν Μεσσίας, σαν κάποιος ισχυρός που θα κατέβει από τον ουρανό.  

Ώσπου κάποιοι αναζητητές κατάφεραν και βρήκαν την έξοδο της κοιλάδας και είδαν καταπράσινα λιβάδια, σπιτάκια μαγικά από κρυστάλλους, δέντρα ζωντανά που μιλούσαν, ανθρώπους αγγελικούς, νεράιδες καλοσυνάτες και φως, πολύ φως και χαρά.

Γυρίσαν και το παν οι αναζητητές στους σκοτεινούς: «Παιδιά βρήκαμε αυτό και αυτό, εκεί έξω από τη κοιλάδα» -«Χαζαθήκατε τελείως; Δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα και η έξοδος της κοιλάδας δεν υπάρχει, δεν γίνεται να φύγουμε ποτέ από δω….», απάντησαν οι σκοτεινοί. – «Μα να, από δω πάει το μονοπάτι, πρέπει να ανέβεις ψηλά, πρέπει να αφήσεις πίσω σου αυτό που ήσουν, να κάνεις ότι καλύτερο μπορείς, αλλά αυτό το μονοπάτι οδηγεί έξω!» -«Αχ, τι πάθατε, μουρλαθήκατε τελείως, τόσες και τόσες γενιές το έχουν ψάξει και δεν το έχουν βρει, δεν υπάρχουν αυτά που λέτε, δεν υπάρχουν και να μας αφήσετε στην ησυχία μας!»

Οι αναζητητές δεν είχαν κάποια απόδειξη βλέπετε πέρα από τα λόγια τους, σεβάστηκαν την επιθυμία των σκοτεινών να συνεχίσουν να μένουν στο σκοτάδι, αλλά από την άλλη έμειναν για να βοηθήσουν κάποιοι να φύγουν. Και όντως δειλά, κάποιοι από τους σκοτεινούς ήρθαν διακριτικά κοντά τους: «Δεν πάει άλλο εδώ πέρα, πρέπει να φύγουμε αλλά δεν ξέρουμε το πώς», τους εξηγούσαν λοιπόν οι αναζητητές, αλλά το πρόβλημα με το μονοπάτι ήταν ότι ήταν εσωτερικό και συμβολικό και όχι εξωτερικό, έτσι δεν ήταν εύκολο να το ακολουθήσει κανείς.

- «Θα προσπαθήσουμε μέσα από τις κακουχίες μας να το βρούμε, μπορείτε ωστόσο να μας δώσετε ένα κλειδί για να καταλαβαίνουμε ότι συνεχίζουμε να βαδίζουμε σε αυτό;»

     

 - «Ναι, το μονοπάτι το χαράζετε μόνοι σας, δεν είναι ανάγκη να περνάτε πια από κακουχίες, αφήνοντας τα γνωστά, πάει εκεί που χάνεται ο χρόνος και μένει το τώρα, και εκεί που αισθάνεστε μαζί ζωντανοί, χαρούμενοι και πλήρεις…..»