Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Θα μπορούσε να διηγείται ο καταγόμενος από τη Γρανίτσα, τότε Ταγματάρχης Κωνσταντίνου Ιωάννης, από τις επιχειρήσεις στην Ουκρανία το 1919 :

Κατά το βράδυ στρατοπεδεύσαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό στη Μπερεζόφκα. Υπήρχαν ξηλωμένες σιδηροδρομικές γραμμές μήκους 2 χιλιομέτρων και παρατημένα βαγόνια στα οποία στρατοπεδεύσαμε. Λίγο πιο μετά ακούστηκαν πυροβολισμοί από το μέτωπο και ένας απαίσιος βαρύς ήχος που ολοένα ερχόταν και πιο κοντά μας. Βγήκαμε έξω και στο σκοτάδι προσπαθούσαμε να έχουμε τον έλεγχο του στρατού μας…

Φτιάξαμε ξύλινα οδοφράγματα και χρησιμοποίησα τον παπά του λόχου μας για να μεταβιβάζει τις διαταγές μου… καταφέραμε να επιβάλλουμε τη πειθαρχία και ο απαίσιος βαρύς ήχος όλο και πλησίαζε, μέχρι που σταμάτησε με κρότο λίγο μακριά μας… Τότε πληροφορηθήκαμε ότι ήταν ένα βαγόνι που οι μπολσεβίκοι έσπρωξαν εναντίον μας και αυτό κινήθηκε χάρη στο κατηφορικό έδαφος. Ευτυχώς όμως μη βρίσκοντας γραμμές κάτω του, ξέφυγε της πορείας του και δεν έπεσε πάνω μας…

Ένα προαίσθημα μας κατέλαβε ότι αυτή η νύχτα θα είχε κίνδυνο για εμάς. Το ψύχος ήταν τρομερό. Η Γαλλική Διοίκηση είχε χοροεσπερίδα στη Μπερεζόφκα. Και να πολεμάς και να πεθαίνεις και να διασκεδάζεις την ίδια νύχτα. Ούτε λόγος φυσικά κάποιος από μας να πάει εκεί….

Τα μεσάνυχτα οι Μπολσεβίκοι επιτίθενται, διασπάνε το μέτωπο και ουρλιάζοντας έρχονται καταπάνω μας, τώρα όμως τους περιμένουν τα πολυβόλα μας και θερίζουν όσους καταφέρνουν να περάσουν τις αμυντικές μας γραμμές. Τους αποκρούουμε και υποχωρούν.

Το κρύο μας θερίζει: – 28 βαθμοί, φυσάει ένας παγωμένος αέρας και παρόλο ότι είμαι ντυμένος σαν αστακός με θερίζει. Το ζεστό νερό που στάζει από τις ατμομηχανές γίνεται κρύσταλλο πριν προλάβει να πέσει στο έδαφος… Ξαναμπαίνουμε στα βαγόνια μας και κοιμόμαστε όσο μπορούμε να κοιμηθούμε, έχοντας τα όπλα μας και το χέρι στην σκανδάλη…

Τότε αρχίζει η κύρια επίθεση των Μπολσεβίκων ταυτόχρονη σε όλες τις θέσεις μας, παντού πυροβολισμοί, ουρλιαχτά, αλαλαγμοί, η Μπερεζόφκα καταλαμβάνεται δρόμο με δρόμο, οι Γαλλικές και Ελληνικές γραμμές διασπώνται, έρχονται μιλιούνια οι μπολσεβίκοι, σαν δαίμονες μέσα στη νύχτα, οι περισσότεροι ντυμένοι με ελαφρά ρούχα και ξυπόλυτοι…

Κρατάω με άγριες φωνές 60 άνδρες μας στο νεκροταφείο που ήταν οχυρή θέση. Ζητάω βοήθεια και λίγο μετά ένας ξένος λόχος έρχεται… νομίζοντας αυτούς για Γάλλους τους φωνάζουμε Γαλλικά, μας απαντάει μια ομοβροντή από αυτούς: Ήταν Μπολσεβίκοι. Κρατάμε τη θέση μας και τους διώχνουμε και αυτούς… Σε λίγο έρχονται τα νέα: Δόθηκε εντολή οπισθοχώρησης…. Φεύγουμε προς τη γέφυρα, αλλά για κακή μας τύχη φανερώνεται το φεγγάρι, οι ξιφολόγχες μας, μας προδίδουν και δεχόμαστε τα εχθρικά πυρά. Αποδεκατισμένοι περνάμε τη γέφυρα….

Εκτελούμε 5ωρο πένθιμη νεκρική πορεία με τα πόδια, έχοντας σκληρές αναμνήσεις για τους αιχμαλώτους και τραυματίες μας που αφήσαμε πίσω. Κανέναν από αυτούς δεν θα ξαναβλέπαμε ζωντανόν. Φτάνουμε στον επόμενο σιδηροδρομικό σταθμό. Εκεί αναμένει ένα τραίνο με Γάλλους στρατιώτες που επιδεικνύουν αισχρή διαγωγή απέναντί μας.

Κοίταγαν αποκλειστικά να σώσουν τους εαυτούς τους όπως και στη μάχη δίνοντας εμάς τις εκτεθειμένες θέσεις ως βορά στους Μπολσεβίκους. Τώρα αυτοί είχαν έρθει με το τραίνο ενώ εμείς με τα πόδια, και από ότι φαίνονταν είχαν σκοπό να συνεχίσουνε αυτοί με το τραίνο και να άφηναν εμάς να περάσουμε όλη την Ουκρανία με τα πόδια. Ως εδώ πια με αυτούς τους «συμμάχους»: Με τη βία, δέρνοντας όποιον Γάλλο αντιστεκόταν μπήκαμε και εμείς στο τραίνο.

Φεύγοντας βαρυγκωμώντας το τραίνο, αναρωτιέμαι για άλλη μία φορά τι γυρεύουμε εμείς οι Έλληνες σε αυτό τον τόσο καλά σχεδιασμένο πόλεμο και γιατί να βοηθάμε αυτούς τους τόσο καλούς συμμάχους μας που για αυτούς είμαστε αναλώσιμοι Ιθαγενείς….               

Βασισμένο στο προσωπικό Ημερολόγιο του Στρατηγού Κωνσταντίνου Ιωάννη.