Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΠΕΡΣΕΙΔΩΝ

Ήταν καιρό που μία ευγενική κυρία από το Κρίκελλο μας είχε πει: «Κάντε κάτι και για το δικό μας χωριό», ήταν ο καιρός που, που και που φορτώναμε ένα τηλεσκόπιο στο αμάξι, και δείχναμε τα αστέρια στην όμορφη Ευρυτανία τα καλοκαίρια.

Λίγο οι υποχρεώσεις, λίγο η τεμπελιά το αμελήσαμε, έλα όμως που όταν θέλουμε και όταν ζητάμε κάτι, πάντα φτάνει η απάντηση, και η εκπλήρωση της επιθυμίας μας, αργά ή γρήγορα, ανάλογα με τη θέρμη της αίτησης μας.

Όταν ένα πράγμα είναι να γίνει, τότε όλα τα πράγματα έρχονται ευνοϊκά σε αυτό, και αντίθετα όταν είναι να μην γίνει, τότε έρχονται εμπόδια. Με μία άλλη αφορμή, θα περνάγαμε από το Κρίκελλο το απόγευμα της 12^ης Αυγούστου 2018, θα ήταν άραγε ευνοϊκό να δούμε και τα αστέρια την ίδια νύχτα;

Να σημειώσουμε ότι δεν είναι όλες οι νύχτες κατάλληλες για να δούμε τα αστέρια, καταρχήν είναι η Σελήνη, όταν είναι φωτεινή, κάνει τα αστέρια να μην φαίνονται στον ουρανό, από την άλλη είναι η συννεφιά και η υγρασία που κάνει θολές κάποιες νύχτες και τέλος, επιζητούμε ένα μέρος που να είναι επίπεδο να έχει ευρεία θέαση του ουρανού και ταυτόχρονα να μην έχει καθόλου φωτισμό. Και μία λάμπα αρκεί για να μην μπορούμε να δούμε τα αστέρια!

Περνώντας λοιπόν από το όμορφο Κρίκελλο, αναρωτηθήκαμε: «Θα είναι άραγε ευνοϊκό να δούμε τα αστέρια;»

Κατεβήκαμε με το αμάξι προς ένα μέρος που λέγεται Καλλιθέα. Τη προσοχή μας τράβηξε ένα λοφάκι, άραγε να έχει καλή θέα, σκεφτήκαμε ανεβαίνοντας το, έλα όμως που ήταν νεκροταφείο….

Κατεβήκαμε και ακολουθήσαμε το χωματόδρομο που πήγαινε Νότια, όσο προχωρούσε, τόσο άνοιγε η θέα, είχε ωραίο ορίζοντα, σαν να μας μιλούσε το πεδίο και να έλεγε: «Έλα, εγώ είμαι το κατάλληλο μέρος για να δούμε τα αστέρια!»

Μετά από αυτό πήραμε το πράσινο φως, θα ενδιέφερε όμως τους ανθρώπους να έρθουν; Κατεβήκαμε στη πλατεία του όμορφου χωριού με την εκκλησία του Αγίου Νικολάου που δεσπόζει σε αυτή. Μιλήσαμε με τον Πρόεδρο του Συλλόγου, Θετικός. Του είπαμε ότι για να έχει επιτυχία θα πρέπει οι άνθρωποι να έρθουν με τα πόδια και χωρίς αυτοκίνητα με προβολείς, γιατί με το φως χάνεται η ευαισθησία της νυχτερινής μας όρασης. Θετικός και σε αυτό.

Στη πλατεία έτυχε να βρίσκεται και ένας καλός συνάδελφος μας, τον ενημερώσαμε για τη βραδιά, εξέφρασε μία επιφύλαξη, για το αν ο κόσμος θα έρθει τόσο μακριά με τα πόδια, θα είχαμε αφίσα; -«Όχι, μόνο από στόμα σε στόμα…..». Θα κάνω ότι μπορώ, μας είπε….

Φύγαμε και όταν έφτανε η 12^η, προστέθηκε ένας φίλος, για να δείχναμε μαζί τα αστέρια. «Είναι δυνατόν να μην έρθω μαζί; Το Κρίκελλο είναι το χωριό μου!»

Φορτωμένοι με το τηλεσκόπιο, φτάσαμε τη 12^η Αυγούστου στο Κρίκελλο. Για μια στιγμή σκέφτηκα να πάμε στη πλατεία να δούμε εάν θυμούνται τη συνάντηση. Είδαμε όμως μία μεγάλη παρέα ανθρώπων κάθε ηλικίας να πηγαίνουν περπατώντας προς τη Καλλιθέα, σκεφτήκαμε ότι πάνε για τα αστέρια, ότι είναι να γίνει, ας γίνει λοιπόν! Προχωρήσαμε προς τη Καλλιθέα και διαπιστώσαμε ότι ένα ευγενέστατο παιδί και ο συνάδελφος μου, μας περίμεναν ήδη εκεί. Μας υπέδειξαν σαν καλύτερο σημείο θέασης το γήπεδο, πήγαμε εκεί, ναι, ήταν ένα τέλειο σημείο. Στήσαμε το τηλεσκόπιο, η νύχτα ολοκάθαρη, ένα αμυδρότατο φως από τη πλευρά της όμορφης Δομνίστας, που δεν μας ενοχλούσε όμως, μας θύμιζε ότι κάπου εκεί μακριά υπήρχαν άνθρωποι.

Ήταν το μοναδικό καλοκαίρι που βλέπαμε και τους 4 κύριους ορατούς μας πλανήτες και μάλιστα τους βλέπαμε σε ένα τόξο, που έδειχνε ολοφάνερα το επίπεδο του ηλιακού μας συστήματος. Οι τέσσερεις πλανήτες ήταν ισομετρικά τοποθετημένοι στο ουράνιο στερέωμα και σχημάτιζαν θα έλεγε κανείς ένα στέμμα με τέσσερα πετράδια: Δεξιά η ασημένια φωτεινή Αφροδίτη, κατόπιν ο αστραφτερός Δίας, αριστερότερά του ο πορτοκαλί πρίγκηπας ο Κρόνος και τέρμα αριστερά ο φλεγόμενος θα έλεγε κανείς, Άρης. Ήταν η πρώτη φορά από όσα χρόνια γνωρίζω τον Άρη που τον βλέπαμε τόσο φωτεινό.

Οι άνθρωποι του χωριού άρχιζαν να καταφθάνουν. Συνήθως είμαστε ευχαριστημένοι εάν έρθουν 10 σε μία αστροβραδιά, εκείνη τη νύχτα όμως έρχονταν και έρχονταν τόσο μακριά, και μάλιστα όλοι με τα πόδια από παππούδες έως εγγόνια στην αγκαλιά. Πρέπει να ξεπεράσαμε τους 100, και αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν το πόσο συνειδητοποιημένοι ήταν με τη νυχτερινή όραση. Αυθόρμητες φωνές λέγαν να σβήσουν τους φακούς σε αυτούς που έρχονταν, αν και ήταν απολύτως εύλογο να χρησιμοποιούν αυτοί φακούς, γιατί η νύχτα ήταν σκοτεινή… Η βασίλισσα Σελήνη δεν ήταν ορατή…

Ήταν ένα εξαιρετικό κοινό οι Κρικελλιώτες και ταυτόχρονα ευγενέστατοι άνθρωποι που καταλαβαίνανε ότι έπρεπε να κάνουν μία σειρά για να δούμε με το τηλεσκόπιο. Πρώτα ο Δίας με τα 4 κινούμενα φεγγάρια του, μετά κάναμε την αναγνώριση των αστερισμών, μετά είδαμε τον πρίγκηπα Κρόνο με το δαχτυλίδι του, και τέλος όσοι αντέξανε, γιατί οι νύχτα άρχιζε να κρυώνει και τα μικρά θέλαν να πάνε σπίτι, είδαμε τον Άρη.

Σε αυτές τις στιγμές καταλαβαίνεις ότι το εντυπωσιακό στην Αστρονομία δεν είναι αυτό που θα δεις με το τηλεσκόπιο που είναι ένα μικρό φωτάκι, αλλά το εντυπωσιακό είναι αυτός που παρατηρεί, ο άνθρωπος, που αφήνει για λίγο αυτά που τον δεσμεύουν, και ανοίγει ελαφρά τη κουρτίνα στο αιώνιο και ατέλειωτο Βασίλειο του Θεού.

Όλα τα αστέρια που βλέπουμε, ανήκουν στο γαλαξία μας, με εξαίρεση για το Βόρειο ημισφαίριο, μόνο ένα αντικείμενο. Ένα θολό μικρό, παράξενο συννεφάκι, στον αστερισμό της Ανδρομέδας… Είναι το μακρινότερο αντικείμενο που μπορούμε να δούμε με τα μάτια μας και το αναγνωρίσαμε και το είδαμε καλύτερα με τα κιάλια. Είναι ο γαλαξίας της Ανδρομέδας.

Και εκεί που είμασταν έξω στη νύχτα και στο σκοτάδι, συνηθισμένοι πια στη νυχτερινή μας όραση, άρχισαν να πέφτουν κάποια αστέρια του ουρανού.. Ήταν τα μετέωρα του Αυγούστου, τα πεφταστέρια που κάνανε μεγάλες φωτεινές τροχιές, πρέπει να έπεσε μία ή δύο βολίδες, ένα μεγάλο πεφταστέρι δηλαδή που κάνει και κρότο. Και τότε συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν η 12^η Αυγούστου, η νύχτα που κορυφώνονται Οι Περσείδες, αυτή η βραδιά.

Ο Περσέας ήταν κάπου χαμηλά στον Ανατολικό ουρανό. Θεωρητικά από εκεί ήταν πιο πιθανό να ξεκινούν τα πεφταστέρια, ωστόσο αυτά, όπως και κάθε τι στη Φύση, που αισθάνεται μία μοναδικότητα και ατομικότητα, αρέσκονταν να πέφτουν από οποιοδήποτε σημείο του ουρανού.

Έφτασε η ώρα να αναχωρήσουμε, πήγαμε στη πλατεία να δούμε κάποιους ευγενικούς ανθρώπους που μας καλέσανε και νοιάζονταν για το χωριό τους, τα παιδιά και τους άλλους ανθρώπους, μοιραστήκαμε αυτή την επαφή και την ανθρώπινη συντροφιά στο αρχοντοχώρι του Κρικέλλου, μέσα μας ωστόσο ακόμα αισθανόμασταν το άγγιγμα της ίδιας της Φύσης, και κάπου μέσα στη καρδιά μας θα υπάρχει για πάντα, εκείνη η νύχτα των Περσείδων….