Εριβάν

 

 

Μια φορά και έναν καιρό, ο ταξιδευτής Εριβάν έψαχνε να βρει απάντηση σε ένα ερώτημα που τον απασχολούσε και αφορούσε τη φύση των ανθρώπων: «Γιατί να υπάρχει τόση κακία, ψευτιά, μίσος, εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο;»

 

Άκουγε πολλές απαντήσεις στον κόσμο. Από αυτούς που λογίζονται σαν σοφοί και από τους απλούς ανθρώπους, αλλά δεν είχε ακούσει μία απάντηση που μέσα του να αναγνωρίσει ότι ήταν αυτή η σωστή. Έψαχνε λοιπόν χρόνια, έψαχνε καιρούς, αλλά δεν έβρισκε κάποιον τόσο σοφό.

 

Πέρασαν τα χρόνια, και ο Εριβάν αποφάσισε να επιστρέψει στην ιδιαίτερή του πατρίδα. Εκεί έκανε πορεία στο δάσος και μια μέρα που αποφάσισε να φτάσει βαθιά μέσα στο δάσος, συνάντησε τον σοφό άνθρωπο που έψαχνε τόσο καιρό. Ήταν σε θέση να τον αναγνωρίσει άμεσα πια.

 

Πες μου Σοφέ άνθρωπε, γιατί να υπάρχει τόση κακία στο κόσμο αυτό;

 

Ο εξωτερικός κόσμος που αναφέρεσαι είναι μόνο μία αντανάκλαση αυτού που έχεις μέσα σου. Επειδή μέσα σου υπάρχει κακία, βλέπεις να υπάρχει κακό στον κόσμο.

 

Μα δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι; Εγώ ο ίδιος γνώρισα μπόλικους.

 

Εγώ τους βλέπω απλά σαν μπερδεμένους. Βλέπουν όλον τον κόσμο εχθρικό και κακό απέναντί τους, και απαντούν σε αυτό, αμυνόμενοι, με το ίδιο νόμισμα. Υποφέρουν και ψάχνουν να βρουν έναν τρόπο να ξεφύγουν, και είναι μπερδεμένοι.

 

Ποιος είναι ο τρόπος να ξεφύγουν;

 

Ο πόνος. Προκαλούν πόνο, και σαν συνέπεια αυτού εισπράττουν πόνο. Μέσα από τον πόνο όμως θα αισθανθούν συμπόνοια για τους άλλους ανθρώπους. Θα αναγνωρίσουν τον Εαυτό τους στον κάθε πονεμένο άνθρωπο της Γης. Θα τον αγαπήσουν. Ότι αγαπάμε είμαστε.  

 

 

Δεν υπάρχει κάποιος γρηγορότερος τρόπος;

 

Υπάρχει. Είναι αυτό που έκανες εσύ. Το δάσος υπάρχει μέσα σου.

   

 

 

 

 

 

 Εικόνα