Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα πολύ ψηλό δέντρο, είχε τη φωλιά του ένας μεγάλος δρυοκολάπτης. Εκεί μεγάλωνε τα μικρά του, από αυγά, σε νεοσσούς. Τα τάιζε, με επιμέλεια, σκουληκάκια μέχρι που έγιναν μικροί δρυοκολάπτες.
Έφτασε το φθινόπωρο ωστόσο, εποχή που ήταν η καλύτερη για να μπορέσουν να φύγουν από τη φωλιά και να εξερευνήσουν το μεγάλο δάσος.
Ο μεγάλος δρυοκολάπτης άρχισε να δείχνει στους μικρούς, το πώς απογειώνεται κανείς, πως κουνάει τα φτερά του για να πετάει, πως θα μπορούσαν να ψάξουν μόνοι τους για τροφή πια.
Οι μικροί δρυοκολάπτες όμως, βλέποντας το χάος κάτω από τη φωλιά τους, φοβόντουσαν να πετάξουν και είπαν, «α , όχι προτιμάμε να μείνουμε εδώ πέρα, στη φωλιά».
Τότε ο μεγάλος δρυοκολάπτης σταμάτησε να τους φέρνει σκουληκάκια, για να τους εξαναγκάσει να πετάξουν, οι μικροί ωστόσο συνέχισαν να τα αναζητάνε από αυτόν και για πέταγμα ούτε λόγος.
Ο μεγάλος δρυοκολάπτης τότε, πήγε και κρύφτηκε σε ένα άλλο δέντρο, και από εκεί παρακολουθούσε τη φωλιά του.
Οι μικροί δρυοκολάπτες στην αρχή φώναζαν για σκουληκάκια, μετά καλούσαν τον μεγάλο δρυοκολάπτη, αυτός όμως συνέχισε να παραμένει κρυμμένος από αυτούς.
Οι μικροί δρυοκολάπτες τότε, μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, πήγαν ένας-ένας στην άκρη της φωλιάς και με ένα δειλό, άτσαλο, αλλά αποτελεσματικό πήδο βρέθηκαν να πετάνε, ώστε να γνωρίσουν το μεγάλο δάσος και να γίνουν κάποτε και αυτοί με τη σειρά τους μεγάλοι δρυοκολάπτες.
Οι μικροί δρυοκολάπτες είμαστε όλοι εμείς.
Η φωλιά είναι ο μικρός κόσμος μας, που γνωρίζουμε μέσα από τις εντυπώσεις μας και που πιστεύουμε ότι αυτός μόνο υπάρχει.
Τα σκουληκάκια είναι οι εμπειρίες μας και όλα αυτά που μας δυναμώνουν.
Το μάθημα του πετάγματος αρχίζει από τη στιγμή που αισθανόμαστε ότι θέλουμε να ξεπεράσουμε τον μικρό μας κόσμο και αρχίζουμε να δίνουμε στους άλλους.
Το μεγάλο δάσος είναι ο πραγματικός κόσμος, η Φύση, το σύμπαν.
Το χάος είναι το κενό που χωρίζει τους δύο κόσμους.
Ο μεγάλος δρυοκολάπτης είναι ο πραγματικός Εαυτός μας.
Εικόνα: https://www.wallpaperflare.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου