Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2021

Το Μικρό Αστέρι

 


Μια φορά και έναν καιρό, ήταν στον έναστρο ουρανό, ένα μικρό αστέρι. Βρισκόταν κάπου στους Βόρειους αστερισμούς και με έναν μαγικό τρόπο καταλάβαινε όταν μιλούσαν για αυτό. Όταν λοιπόν έστρεψαν τα τηλεσκόπια τους οι άνθρωποι προς εκείνη τη περιοχή του ουρανού άκουγε πως το καταγράψανε: Σαν η.

 

Μα η; Τόσο μικρό φαίνομαι; Ούτε καν α, β , έστω γ ή δ. Μα εγώ νιώθω μεγάλο αστέρι, ίσως δεν με μέτρησαν καλά, ας τους δώσω και άλλη ευκαιρία…

 

Έβλεπε την Γη, τον γαλάζιο πλανήτη να κάνει περιστροφές, να έρχεται κοντά του και να απομακρύνεται, και το αστέρι περίμενε, και αυτό που συντρόφευε τη μοναξιά του, ο αγαπημένος του συλλογισμός ήταν να το αναγνωρίσουνε σαν ένα μεγάλο, σημαντικό αστέρι κάποτε.

 

Μετά από δεκαετίες ένιωσε να το κοιτάνε πάλι, και άκουσε τον αστρονόμο να το καταγράφει: κ.

 

Μα κ; Αντί να το προβιβάσουνε, το υποβιβάσανε; Α, δεν είναι κατάσταση αυτό, όλο λάθος κάνουνε αυτοί οι άνθρωποι. Ελπίζω τώρα που έρχεται η Γη πιο κοντά να μπορέσουν να με προσέξουνε καλύτερα σκέφτηκε το μικρό αστέρι.

 

Και όντως, ίσως από τύχη, ίσως από πεπρωμένο η Γη άρχισε να έρχεται πάρα πολύ κοντά στο αστέρι μας. Τώρα που είμαι πιο κοντά τους σίγουρα θα φαίνομαι πιο λαμπρό σκέφτηκε, βλέποντας μία παρέα ανθρώπων που με κιάλια κοιτούσαν προς αυτό.

 

Με προσμονή περίμενε να ακούσει το νέο του όνομα από τους ανθρώπους.

 

Τότε, αισθάνθηκε σαν να μπαίνει στο βαρυτικό πεδίο της Γης, και άρχισε να μετακινείται…

 

Μα, πως μπαίνω στο βαρυτικό πεδίο της Γης χωρίς να καίω τον πλανήτη, άρα πρέπει να μην είμαι μεγάλο, αλλά μικρό, πολύ μικρό…

 

Εκείνη τη στιγμή ένας κόκκος άμμου λίγα χιλιόμετρα πιο μπροστά του πυρακτώθηκε από την ταχύτητα και τη τριβή του και άκουσε από τους ανθρώπους με τα κιάλια: «Πεφταστέρι!»

 

Σε μία στιγμή το μικρό αστέρι συνειδητοποίησε ότι και αυτό δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένας κόκκος άμμου,

 

Ήταν αόρατο λοιπόν για τους ανθρώπους, και οι αστρονόμοι όταν το χαρακτήριζαν σαν η ή σαν κ, στη πραγματικότητα δεν έβλεπαν αυτό, αλλά ένα αστέρι πίσω του, που ανάλογα με τη θέση της Γης, δεν ήταν καν κάποιο σταθερό σημείο.

 

Το μικρό αστέρι άρχισε να επιταχύνεται…

 

Μα πως είναι δυνατόν να είμαι ένας κόκκος άμμου, και μέσα στη μνήμη μου να νιώθω ότι είμαι αστέρι;

 

Το μικρό αστέρι επιταχυνόταν συνεχώς και τριβή αναπτυσσόταν γύρω του τραντάζοντας το…

 

Τουλάχιστον, για πρώτη φορά, θα με δουν επιτέλους οι άνθρωποι σκέφτηκε…

 

Και όντως, τότε κάηκε, κάνοντας μια φωτεινή γραμμή στο σκοτεινό ουρανό, και άκουσε τους ανθρώπους να φωνάζουν: «Πεφταστέρι»

 

 

Το μικρό αστέρι επέστρεψε πάλι στον κόσμο της ανυπαρξίας. Ήταν πάλι Ένα αλλά και Τίποτα. Ξέροντας τα πάντα, θυμήθηκε γιατί ο κόκκος άμμου μέσα του ένιωθε αστέρι, ήταν γιατί κάποτε ήταν αστέρι, που έκανε ένα μεγάλο, μακρύ ταξίδι…        

 

    

 

 

 

 

Εικόνα: https://www.wallpaperflare.com 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου