Κάποτε ήταν ένας άνθρωπος βασανισμένος ο ίδιος που μετέφερε φασαρίες, διχόνοιες, και μίσος όπου πήγαινε. Ήταν ίσως ώρες-ώρες ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στη Γη.
Είχε μία υγεία μονίμως σπασμένη ο καημένος, αλλά τον έβλεπες στις ευτυχισμένες του στιγμές ότι ήταν ένας κατά βάθος καλός άνθρωπος που έψαχνε τρόπο να απεγκλωβιστεί από αυτή την παγίδα θανάτου όπου βρισκότανε, που ήταν χειρότερη ίσως από μια φυλακή.
Έψαχνε το λοιπόν στους ανθρώπους να μπορέσει να βρει κάποιον άνθρωπο και να μπορέσει να του πει αυτό το πρόβλημα της ζωής του το μεγάλο και έψαχνε από δω, έψαχνε από κει, άκουγε ότι αυτός ήταν σοφός ή ο άλλος και πήγαινε να του ζητήσει τη συμβουλή, αλλά συνήθως μάταια.
Οι άνθρωποι που υποτίθεται θα τον καταλαβαίνανε, τον κάνανε ερωτήσεις για συμπτώματα, και βγάζανε θεωρίες για πιθανές θεραπείες, ή του λέγανε κάνε αυτό που κάνω και εγώ, γιατί αυτό ξέρανε να κάνουν και να λένε, αλλά ο άνθρωπός μας έλιωνε συνέχεια…
Μέχρι που άκουσε ότι ψηλά σε ένα βουνό, μακριά από τους υπόλοιπους ανθρώπους ίσως υπήρχε ο δάσκαλος που έψαχνε να βρει…
Ο άνθρωπος μας λοιπόν, παρατώντας τα πάντα, άρχισε να ανεβαίνει το ανηφορικό και δύσκολο βουνό… Μπόρεσε και έφτασε μετά από καιρό…
-Δάσκαλε έχω ένα μεγάλο πρόβλημα. Όλος ο κόσμος γύρω μου είναι εχθρικός απέναντί μου, με μισεί, με προσβάλει, θέλει το κακό μου και να με εκμεταλλευτεί.
-Μάλιστα, και εσύ τι κάνεις για αυτό;
- Προσπαθώ παρόλα αυτά που μου κάνουν, όσο μπορώ περισσότερο να είμαι, να γίνω ένας καλός άνθρωπος. Να δίνω στους συνανθρώπους μου, να γίνω χρήσιμος… Και εδώ παρουσιάζεται το μεγαλύτερο μου πρόβλημα: Όταν μπορώ και έρχομαι κοντά στον εαυτό μου, όταν μπορώ και είμαι ειλικρινής μαζί μου, τότε σε αυτές τις στιγμές καταλαβαίνω ότι είμαι κακός, είμαι παλιάνθρωπος, θέλω μόνο να παίρνω χωρίς να με νοιάζει να δίνω και αυτό το πράγμα είναι που με τρελαίνει τελικά, το να καταλαβαίνω ότι είμαι τελικά ένας παλιάνθρωπος και με λύσσα να μην μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό…
-Ησύχασε φίλε μου, έχεις και δίκαιο αλλά και άδικο, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όπως σου φαίνονται, αλλά αντίθετα θα έλεγα απλά…
-Δηλαδή, πως γίνεται αυτό;
-Θα σου το πω με μία απλή ιστορία…
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας ολόκληρος ήλιος. Πάνω του έπεσε ένα ύφασμα, ένα κουρέλι και τον σκέπασε με τέτοιο τρόπο, ώστε στο κόσμο πια να μην ερχόταν το καθαρό φως, αλλά η γκρίζα σκιά του κουρελιού. Έτσι ο κόσμος φαινότανε γκρίζος. Ο ήλιος όμως έκαιγε, και σιγά-σιγά άρχισε να λιώνει, να καίει το κουρέλι. Όσο το έλιωνε, τόσο άρχιζαν φωτεινές ακτίνες να πέφτουν που και που στον κόσμο, φωτίζοντάς τον κάπως και δείχνοντας ότι το κουρέλι ήταν αυτό που ήταν υπεύθυνο για τη σκιά. Μέχρι που ο ήλιος το έκαψε όλο το κουρέλι, και τότε ο κόσμος έγινε ξανά φωτεινός.
-Σε ευχαριστώ για την ιστορία, αλλά μήπως μπορείς να μου την εξηγήσεις λίγο περισσότερο;
-Ο κόσμος που βλέπεις δεν είναι γκρίζος αυτός ο ίδιος, αλλά επειδή μέσα σου έχεις ένα άθλιο κουρέλι, για αυτό είναι γκρίζος. Το μίσος που βιώνεις έξω στο κόσμο, ή οτιδήποτε άλλο βιώνεις, είσαι εσύ που το γεννάς. Υποφέρεις όμως και ψάχνοντας να βρεις την αιτία, καταλαβαίνεις ότι αυτή η κατάσταση προέρχεται από σένα τον ίδιο. Είναι τότε που ο ήλιος έχει αρχίσει να καίει το κουρέλι και φωτεινές ακτίνες βγαίνουν έξω.
Συνέχισε αυτό που κάνεις, συνέχισε να πηγαίνεις προς τα μέσα σου, σε αυτό που είναι αληθινό, και θα δεις ότι το κουρέλι θα λιώσει και θα χαθεί… Το κουρέλι ήταν προσωρινό, εσύ πάντα ήσουν και πάντα θα είσαι ο ήλιος…
Εικόνα: https://www.wallpaperflare.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου